In wat wellicht zijn laatste meesterwerk was (al mogen Marnie en Britse thriller Frenzy zeker niet worden uitgevlakt) nam Alfred Hitchcock een gewaagde beslissing. Na amper drie kwartier besloot de master of suspense de aderen van zijn leading lady Janet Leigh te laten leegstromen in het doucheputje. De scène bestaat uit een magistrale opeenvolging van shots en wordt begeleid door de priemende soundtrack van Bernard Herrmann. Het zorgde niet alleen voor een mondiale doucheangst, maar staat nog steeds te boek als één van de engste horrorscènes in ruim een eeuw filmgeschiedenis. Het is nauwelijks voor te stellen dat het in alle denkbare opzichten haast perfecte Psycho een ware worsteling vormde voor Hitchcock. Het is wellicht niet zijn allerbeste werk - die eer gaat wat bovengetekende betreft naar Vertigo - de ontstaansgeschiedenis en filmhistorische context ervan rechtvaardigen zeker een eigen film.
Zich baserend op het boek van Stephen Rebello besloot de onbekende Sacha Gervasi de sprong te wagen. In de eerste momenten van de biopic Hitchcock duiken we zowel in het persoonlijke als het professionele leven van de corpulente filmmaker. Zijn criticasters waren eind jaren vijftig van mening dat de Brit maar het beste achter de geraniums kon gaan zitten. Sinds de vroege jaren veertig had Hitch na zijn geboorteland ook Hollywood veroverd. Vertigo werd echter (onterecht) beschouwd als een flop en spionagethriller North by Northwest een laatste succes. Hitchcocks vrouw Alma, met wie hij sinds de jaren twintig samenwerkte, heeft de broek aan in huis en wijst haar man continu op zijn eetlust en drang naar alcohol. Filmstudio Paramount wil geen geld steken in de verfilming van Robert Blochs Psycho. Hitch verlangt naar de experimentele tijden van weleer en besluit dan maar de boel zelf te financieren door een hypotheek op zijn huis te nemen. Alle kopieën van Blochs thriller worden door Hitchcock opgekocht zodat niemand het einde zou kennen.
Hitchcock is doorspekt met weetjes over het leven en werk van één van de grootste filmmakers aller tijden. De liefhebber en kenner kan dit wellicht als pedant ervaren, maar de leek wordt getrakteerd op een hoop interessante informatie. Scenarist John J. McLaughlin heeft zijn werk op het historische vlak prima gedaan, maar praat net als Rebello wel de vele boeken die over Hitchcock zijn geschreven na en verschaft weinig nieuwe inzichten. Dit leidt soms tot irritaties als details er te dik worden opgelegd en bovendien met de bril van nu bekeken worden. Hoofdrolspeler van Psycho, Anthony Perkins, wordt bijvoorbeeld neergezet als een man met homoseksuele sentimenten. Een scène later komen in het kantoor van Hitchcock Strangers on a Train en Rope ter sprake, dé twee films uit Hitchcocks oeuvre met een latente homoseksuele context. Ja, McLaughlin heeft zijn huiswerk keurig gedaan, maar trapt ook vele open deuren in. McLaughlin slaagt er beter in om de werking van het censuursysteem en zijn impact op het bioscooppubliek vorm te geven. Dit geeft bovendien de bewijsdrang van de Britse filmmaker aardig weer en hoe goed hij een publiek wist te vermaken en bespelen.
De nadruk ligt het sterkst op het complexe huwelijk van Hitchcock en Alma Reville, waarbij werk en privé volledig door elkaar lopen. Er wordt van alles bijgesleept om dit vorm te geven. Alma kan het wel erg goed vinden met eenmalig Hitchcock-scenarist Whitfield Cook, wat leidt tot een ongekende jaloezie bij haar man. Tegelijkertijd wordt duidelijk dat Alma al jaren de andere kant opkijkt als haar man met net iets te veel liefde zijn fameuze blondines cast en regisseert. Daarnaast koppelt McLaughlin de totstandkoming van Psycho aan tweevoudig moordenaar en grafschender Ed Gein, op wie Blochs boek is gebaseerd. Het handjevol scènes waarin Hitch zijn gedachten en belevenissen omtrent zijn nieuwste filmproject bij Gein reflecteert doen gekunsteld aan en voegen ondanks de originele vondst ervan bitter weinig toe.
Het hart van deze biopic wordt gevormd door acteurskoppel Helen Mirren en Anthony Hopkins. Hopkins doet te veel zijn best om een imitatie van zijn personage neer te zetten. Bovendien blijf je hem door de knappe make-up en dikmaakpak heen zien. Vooral Mirren weet de essentie van haar personage, dat zowel het geweten als de steun en toeverlaat van Hitchock vormde, met krachtig spel te vatten. Hitchcock zou eigenlijk Alma geheten moeten hebben, want ze is een vrouw die altijd in de schaduw van haar man heeft gestaan, maar in feite het geheim van zijn immense succes is geweest. Het grootste euvel van Hitchcock is dat het de totstandkoming van een meesterwerk probeert vast te knopen aan persoonlijke sores van een onafscheidelijk koppel en een gouden team. De knoop blijft echter niet goed zitten en moet regelmatig aangetrokken worden. De zijplotjes die hierbij worden ingezet leiden af en zorgen voor onnodige chaos. Gervasis speelfilmdebuut is volgestouwd met informatie, duidingen, romantiek, diplomatie, politiek en drama.
