Tien jaar geleden werd Oldboy uitgebracht, het tweede deel uit Chan-wook Parks zogenaamde Vengeance Trilogy. De film werd een regelrechte culthit en bezorgde de Koreaanse regisseur internationale faam en lof onder de critici. Inmiddels heeft Oldboy de overstap naar de Verenigde Staten gemaakt en mogen we eind dit jaar kennismaken met de remake. Ook Park zelf maakt dit jaar een debuut op Amerikaanse bodem. Met Stoker levert hij zijn eerste Engelstalige film af, gebaseerd op een script van Wentworth Miller.
Die laatste naam zal bij sommigen nog wel een belletje doen rinkelen. Miller speelde jarenlang de rol van Michael Scofield in de tv-serie Prison Break, maar werkte ondertussen in een periode van acht jaar onder een pseudoniem aan het script voor Stoker. Zijn werk vergaarde in een paar jaar de nodige aandacht onder producers en belandde uiteindelijk op de zogenaamde black list van 2010, een onofficiële lijst van de beste ongeproduceerde films.
Wanneer haar vader op haar achttiende verjaardag onverwachts te overlijden komt in een auto-ongeluk, lijken India Stoker en haar moeder Evelyn op zichzelf te zijn aangewezen. Totdat na de begrafenis opeens de tot dusver onbekende oom Charlie opduikt. Charlie trekt al gauw in bij India en haar onstabiele moeder, maar rond zijn persoon hangt een grote zweem van mysterie. Waar komt deze oom plotseling vandaan en wat voert hij in zijn schild?
Met een dergelijk plot en titel zou je op het eerste gezicht een horror of thriller verwachten, maar Stoker laat zich eerder lezen als een interessante psychologische karakterstudie van een ongebruikelijke familie. Wasikowska, Kidman en Goode leveren alle drie topprestaties af en zorgen voor een mix van personages die zich op intrigerende wijze tot elkaar verhouden. Hoewel India zich altijd wantrouwend opstelt tegen over oom Charlie, is er tegelijkertijd ook sprake van een vreemde aantrekkingskracht die een meer duistere kant in haar weet te ontluiken. Matthew Goode speelt zijn rol als net iets te perfecte oom met verve, en geeft precies de juiste griezelige uitstraling zonder daarbij over de top te gaan of een karikatuur te worden. Ook Kidman schittert als fragiele en jaloerse moeder Evelyn, die tegelijkertijd juist het meest menselijke personage van de drie vormt.
De acteerprestaties zijn dus van een hoog niveau, maar de meeste lof gaat toch naar Park. Zijn feilloze regie maakt de film zeldzaam intrigerend. Elk beeld is met een verbluffend oog voor detail in elkaar gezet, met een uiterst precies gevoel voor cameravoering en compositie. Haast ieder shot is een klein kunstwerkje op zich en staat vol van symboliek. Neem bijvoorbeeld het moment waarop Wasikowska piano aan het spelen is, terwijl een spin tergend langzaam langs haar been omhoog kruipt. Hoewel de horror- en thrillerelementen meer naar de achtergrond geplaatst zijn, doemt er wel een continu gevoel van spanning en een duistere sfeer achter elke scène. Park haalde zijn inspiratie uit oudere werken van Alfred Hitchcock, wiens invloeden hier en daar dan ook duidelijk terug te vinden zijn. De soundtrack van Clint Mansell draagt eveneens bij aan een onheilspellend geheel.
Toch is de kans groot dat Stoker waarschijnlijk niet bij iedereen evenzeer zal aanslaan. Daarvoor is de afstand tussen het publiek en de personages wellicht iets te groot, en is het soms lastig om hun emoties en motivaties te kunnen volgen. Ook de film zelf laat zich moeilijk in een hokje plaatsen. Stoker is een vervreemdende, hypnotiserende en fascinerende ervaring; een mengelmoes van psychologische thriller, familiedrama en donker coming-of-ageverhaal ineen. Bovenal is het een geslaagde entree van een gevierd regisseur in de westerse filmwereld.
