Goed voorbeeld doet vaker slecht dan goed volgen. De succesvolle animatiefilms van Disney, DreamWorks en hun grote concurrenten worden in een mum van tijd gekopieerd door vage studiootjes uit nog vagere oorden. Zo kan het gebeuren dat er goedkope klonen van kassuccesen als The Lion King en [/i]Pocahontas[/i] voor een euro in de uitverkoopbakken van speelgoedwinkels belanden. Soms zijn deze imitaties qua releasedatum het kwalitatief hoogstaande evenbeeld zelfs voor. Het uit Rusland afkomstige De Sneeuwkoningin roept op zijn minst de schijn op dat het wil meeliften op het mogelijke succes van Frozen. Deze animatieproductie van Disney is al meerdere malen in de toepasselijke ijskast gezet, maar ziet eind van dit jaar dan toch eindelijk het licht.
Aan de andere kant kun je ook stellen dat beide producties zich nou eenmaal baseren op één en hetzelfde sprookje van Hans Christian Andersen. Wat ook al vast staat is dat ze zich niet aan elke letter van het bronmateriaal hebben gehouden en er hun geheel eigen draai aan hebben gegeven. In de proloog maken we kennis met een glasmaker en zijn gezin die worden geteisterd door de ijskoude heerschappij van de Sneeuwkoningin. De vorstin, in alle denkbare betekenissen van het woord, ziet in haar magische spiegel dat het gevaar bij het gezin te duchten valt. Ze bezorgt vader en moeder een vriesdood, maar hun twee kinderen Kai en Gerda worden veilig verstopt. Vele jaren later slijt Gerda haar leven als wees in een tehuis waar Kai de klusjesman uithangt. Lang kunnen ze niet genieten van de ontdekking dat ze elkaars lang verloren gewaande broer en zus zijn. Kai wordt namelijk door de Sneeuwkoningin ontvoerd.
Kwalitatief kan deze Oost-Europese productie zich onmogelijk meten met de groten jongens uit de States. Helemaal verloren tijd is het nou ook weer niet. De animaties zien er nog best redelijk uit, al wordt er op het visuele vlak wel flink geleend van het werk van anderen. De menselijke figuurtjes onderscheiden zich bijvoorbeeld qua uiterlijk nauwelijks van de concurrentie Het grootste probleem schuilt ondanks het gebrek aan eigenheid niet eens zozeer in het uiterlijk van deze animatiefilm. In de eerste plaats loopt het spaak op de onbeduidendheid van de personages. Kinderen zullen nog wel moeten lachen om de chaotische trol die door de ijsvorstin op pad wordt gestuurd om Kai te ontvoeren, maar meer dan een aardig komische sidekick is hij niet. De kindrollen zijn bovenal wat kleurloos. Uiteindelijk is het de vrouwelijke heldin Gerda die de boel moet zien te redden. Toch spat de girlpower nou niet bepaald van het scherm.
Een nog groter euvel is dat de makers leentjebuur hebben gespeeld bij de meest uiteenlopende bronnen. Hierdoor ontkomen ze niet aan een vergelijkingsrondje. Gerda groeit op in een omgeving die doet denken aan Annie. Als het gezelschap op weg is naar de Sneeuwkoningin belanden ze in een exotische broeikas met een behoorlijk zonderlinge en opdringerige bewoonster. Het is een tafereel dat, onder meer doordat er thee wordt geschonken, sterke associaties met Alice in Wonderland oproept. Zelfs The Wizard of Oz, Ice Age en het recente Tangled doemen nog even in je gedachten op en zo kun je nog wel even doorgaan. De gebeurtenissen die leiden tot de onvermijdelijke confrontatie met de titelfiguur zijn wat episodisch. Het verhaal mist een fijne afwerking, al valt te betwijfelen of de jeugd hier een punt van zal maken. De Sneeuwkoningin weet de schijn die het aanvankelijk oproept wonderwel van zich af te werpen. Zo gemakkelijk hebben de makers zich er nou ook weer niet van afgemaakt. Deze eerste Russische 3D-animatiefilm had alleen zo veel meer kunnen zijn als hij iets meer een eigen smoel had gehad.
