Twee jaar geleden wist regisseur Brad Furman een onverwachte hit te scoren met The Lincoln Lawyer, een alleraardigste rechtbankthriller die in een klap Matthew McConaugheys carrière nieuw leven in wist te blazen. De vraag is echter of Furman na dat succes niet te ver achterover is gaan leunen. Haast alles aan opvolger Runner Runner oogt namelijk gemakzuchtig en ongeïnspireerd.
Het is een inmiddels welbekende formule in Hollywood. Een ambitieuze jongeman wordt door de ervaren rot geïntroduceerd in een levensstijl van snel geld, mooie vrouwen en grote luxe, maar komt er al snel achter niet voor het wereldje in de wieg te zijn gelegd. In Runner Runner wordt de eerste rol ingevuld door Timberlake en neemt Affleck de ervaren rot voor zijn rekening. Het speelveld in kwestie is dat van de illegale online pokerplatforms. Om zijn torenhoge studiekosten te kunnen betalen, gokt Princeton-student Richie zijn collegegeld achter een laptop bij elkaar. Wanneer hij op nagenoeg onmogelijke wijze een smak geld verspeelt, vermoedt hij dat er vals spel aan de hand is en springt linea recta op het eerste de beste vliegtuig naar Costa Rica om Ivan Block, de illustere eigenaar van de site, te confronteren. Tot zijn verbazing levert het hem juist een baan op.
Het is een op zijn zachtst gezegd erg vergezochte en onlogische gang van zaken, maar Furman weet er tijdens de openingsminuten genoeg vaart in te houden om de kijker hier niet al te lang bij stil te laten staan. Voor je het weet bevindt Richie zich al op een exclusief VIP-feestje met vrouwen in bikinis en Deadmau5 achter de draaitafel. Helaas zakt de film al snel in elkaar tot een aaneenschakeling van clichés en dubieuze klusjes: intimideer zakenrelatie X, breng smeergeld naar politieagent Y, enzovoort. Het daadwerkelijke runnen van een illegale pokersite blijft verder onderbenut en op de achtergrond. Tussendoor mag Gemma Arterton zo nu en dan op komen draven als het wulpse ex-liefje van Affleck, maar haar rol en de daarbij horende driehoeksverhouding worden maar half uitgewerkt. Hetzelfde geldt voor Anthony Mackie die er als FBI-agent maar schamel vanaf komt.
Ondanks de nodige tekortkomingen in het script en het wel erg formulematig verloop van het verhaal, is Runner Runner geen volledig fiasco te noemen. Dat is voor een groot deel toe te schrijven aan Timberlake, die genoeg sympathie weet op te roepen. Ook de wisselwerking met Affleck is aardig, al lijkt de bejubelde regisseur van Argo zich een stuk minder comfortabel te voelen in de schurkenrol die we niet echt van hem gewend zijn. Afflecks pogingen om dreigend over te komen terwijl hij met een scherp mes een vis staat te fileren of een stel hongerige krokodillen stukken vlees voert zijn vaker komisch dan overtuigend.
Met zijn hoge tempo, snelle actie en een laag verwachtingspatroon zal Furmans nieuwste wellicht een lekker tussendoortje zijn voor op een druilerige zondagmiddag, maar met het uitstekende bioscoopaanbod van deze maand lijkt de kans groot dat Runner Runner volledig ondergesneeuwd wordt door de concurrentie. Er is namelijk maar weinig nieuws onder de Costa Ricaanse zon.
