Zo puur en eerlijk als La Vie dAdèle kom je ze zelden tegen in de bioscoop. De winnaar van de Gouden Palm, over een meisje dat ontdekt dat ze lesbisch is en zich in haar eerste liefde stort, is betoverend in zijn realisme.
En het had zo gemakkelijk een romance kunnen worden zoals we al zo vaak zagen in film. Puberteit, ontluikende seksualiteit, volwassen worden; La Vie dAdèle is niet bepaald de eerste film die zulke themas behandelt. Maar vanaf de eerste minuut ben je dat allemaal vergeten. Dit is een andere klasse, in één woord adembenemend.
Uiterst zorgvuldig en gevoelvol is regisseur Abdellatif Kechiche (La Graine et le Mulet) aan het werk gegaan, en daarin is hij bijgestaan door twee fenomenale actrices: Léa Seydoux en Adèle Exarchopoulos. Compleet logisch dat het drietal de hoofdprijs in Cannes moest delen, voor het eerst in de geschiedenis van het festival. Het is niet voor te stellen hoe deze film eruit had gezien als een van hen er niet aan had meegewerkt.
Wat wel verbaast is dat de drie inmiddels flinke ruzie schijnen te hebben omdat Seydoux en Exarchopoulos in de pers klaagden over Kechiches meedogenloze manier van werken. Wat daar van waar is zal waarschijnlijk nooit helemaal duidelijk worden, maar feit blijft dat er in de film helemaal niets van te bespeuren is. Kechiches regie is juist opvallend integer en beheerst.
Neem bijvoorbeeld het moment waarop Adèle in een park haar portret laat tekenen door Emma, de jonge vrouw op wie ze zo heimelijk verliefd is geworden. Adèle kijkt eerst wat onzeker, veegt een haarlok naar achteren, waarop Emma zegt dat ze die juist moet laten hangen omdat het knap staat. Een heel klein glimlachje van Adèle, dan gaat het gesprek weer verder. En ergens middenin dat gesprek gaat haar hand weer even naar die haarlok, om hem nog een klein beetje meer voor haar gezicht te krijgen.
Het zijn dat soort subtiele momenten die laten zien hoe nauwgezet Kechiche en zijn twee actrices te werk zijn gegaan. Bedaard, maar veelzeggend. Met wonderlijk naturel spel van Seydoux en Exarchopoulos, die zichtbaar op hun gemak zijn in hun rollen, ook in de inmiddels veel besproken langdurige seksscènes waarin niets aan de verbeelding wordt overgelaten.
En zelfs in die expliciete bedscènes blijft de film kilometers uit de buurt van exploitatie. De hele film ademt toewijding en zelfverzekerdheid en heeft zon ongekend oprecht karakter dat het niet tonen van zulke sequenties juist gekunsteld zou lijken. Het getuigt van lef, maar ook van een krachtige visie waar niets of niemand iets aan kan of zou moeten veranderen.
Het zal gechargeerd klinken, maar er is niets van gelogen: de liefdesgeschiedenis in La Vie dAdèle weet zo sterk te overtuigen dat als na drie uur (het voelt veel korter) de aftiteling in beeld verschijnt, je het gevoel hebt daadwerkelijk getuige te zijn geweest van een deel van iemands leven.
