Toen tweeënhalf jaar geleden Thor uitkwam, had Marvel binnen zijn Cinematic Universe al drie films afgeleverd en nog twee te gaan tot de uitgezette franchises elkaar zouden treffen in The Avengers, waarvan de opnamen toen net waren begonnen. Thor leek daarmee een verplicht nummer dat diende om het titelpersonage en zijn broer Loki te introduceren, zodat deze een jaar later in goed gezelschap hun strijd op een hoger niveau konden uitvechten. In zekere zin voldeed de film aan die verwachting, maar het bleek ook een zeer aangenaam stukje zomerentertainment waar verder weinig mis mee was. Het vervolg, getiteld The Dark World, heeft dezelfde kwaliteiten als zijn voorganger en is op sommige punten zelfs iets sterker, maar voelt toch te veel als een tussendoortje vol opzetjes voor toekomstige films.
Misschien wel het beste aan The Avengers was de vakkundige wijze waarop de vier Marvel-franchises bij elkaar werden gebracht. Te midden van alle nieuwe ontwikkelingen en het daaruit voortvloeiende spektakel kreeg ieder hoofdpersonage enige ruimte om het verhaal uit zijn solofilm(s) voort te zetten, zij het nu in een bredere context. Maar hoe ga je vanaf daar verder? Aan het einde gingen alle leden van het superheldencollectief immers hun eigen weg, maar werd ook vermeld dat ze weer samen zouden komen als dat nodig was. Dat zal pas gebeuren wanneer in 2015 het vervolg uitkomt; tot die tijd lijkt iedereen zijn eigen boontjes te moeten doppen.
Bij het uitkomen van Iron Man 3 werd dan ook niet onterecht gemord dat Tony Stark zijn vijanden geheel alleen moest bevechten, terwijl iemand als Captain America waarschijnlijk wel bereid zou zijn hem een helpende hand te bieden. Bij Thor is dat een minder voor de hand liggende gedachte, vanwege de terugkeer naar zijn thuiswereld Asgard. Het lijkt logisch dat zijn tweede soloavontuur zich ver van aarde zou afspelen, maar opvallend genoeg dient de blonde held in de finale toch weer onze planeet te beschermen tegen een buitenaardse bedreiging. Alleen zijn ditmaal de Avengers of S.H.I.E.L.D. in geen velden of wegen te bekennen. De indrukwekkende aanval op Asgard die halverwege de film plaatsvindt, had dan ook een stuk beter gewerkt als climax.
Dat Thor terugkeert op aarde, heeft te maken met een intergalactisch hocuspocusverhaal waarin zijn oude vlam Jane Foster per ongeluk verzeild is geraakt. Door de verstreken tijd blijkt de liefde tussen de twee ietwat te zijn bekoeld, maar aangezien Thor en Jane worden vertolkt door twee van de aantrekkelijkste mensen die in Hollywood rondlopen, kun je er vergif op innemen dat daar snel verandering in komt. Hoewel andere Marvel-personages schitteren door afwezigheid (een lollige cameo daargelaten) keert wel praktisch iedereen uit de eerste Thor-film terug; de enige toevoeging is de niet bijster interessante schurk Malekith. Dat zorgt ervoor dat Thor: The Dark World niet zozeer om nieuwe toevoegingen draait, maar vooral werkt als een nieuw spel met dezelfde spelers. Best verfrissend voor een vervolgfilm van dit kaliber.
Van alle terugkerende acteurs is vooral Tom Hiddleston in de rol van Loki een groot genot om te aanschouwen. Waar dit personage in de eerste Thor nog geniepig en in The Avengers overambitieus was, daar zien we ditmaal een mooie balans tussen beide karaktertrekken, gecombineerd met een stille wanhoop. Deze Loki heeft al zijn plannen zien stuklopen, waardoor hij niets meer te verliezen heeft. Hij hoeft voor niemand nog de schijn op te houden en dat maakt hem heerlijk naargeestig. Een dergelijke verandering ontbreekt helaas bij Thor, wiens ontwikkeling tegen het einde van zijn eerste film wel was voltooid. Dat geeft de film een handicap waar Iron Man 2 ook last van had: er is voor het hoofdpersonage simpelweg minder ontwikkeling mogelijk nu de ruwe randjes eraf zijn.
Hoewel aan de cast weinig is gerommeld, is voor de regie Kenneth Branagh ingeruild voor Alan Taylor. Op filmgebied heeft die nog weinig bijzonders gedaan, maar hij werkte aan een groot aantal prestigieuze televisieseries, waaronder Mad Men, The Sopranos en Game of Thrones. Het lijkt vooral zijn betrokkenheid bij laatstgenoemde waaraan hij deze regieklus te danken heeft. Het maakt de intenties van Marvel behoorlijk duidelijk: werd voor de vorige film Branagh nog aangetrokken om de Shakespeareaanse elementen te balanceren, daar gaat men ditmaal meer voor de epische fantasy. Dat is al direct zichtbaar met een proloog waarvoor de kunst goed is afgekeken bij The Lord of the Rings. Desalniettemin laat Taylor zich zien als een zeer capabel filmmaker. Aan visueel spektakel is geen gebrek en met zijn scherpe humor weet de film geregeld te verrassen, al lijkt dat laatste vooral de verdienste van de niet-gecrediteerde Joss Whedon.
Als Thor: The Dark World iets laat zien, dan is dat wel dat bij Marvel eigenlijk geen sprake is van losse franchises. Zo wordt er gehint naar het toekomstige Guardians of the Galaxy en zijn er directe verwijzingen naar de gebeurtenissen in The Avengers, die weinig zullen betekenen voor het selecte gezelschap dat die film links heeft laten liggen. Echter, om The Avengers te bevatten, dien je ook de voorafgaande vijf Marvel-films te hebben gezien, wat maar weer eens aantoont hoe slim de strategie van Marvel is. Thor: The Dark World leunt nogal zwaar op eerdere en toekomstige films, maar weet zelf helaas weinig wezenlijks bij te dragen. Dat is geen schande, maar van een film die op zijn poster stelt dat The Avengers slechts het begin was, mag meer worden verwacht.
