Een komedie maken over sperma of de spermabank is meestal niet zon strak plan. Als filmmaker begeef je je dan al snel op glad ijs. Een enkele scène is al gevaarlijk, al zorgde de haargel van Cameron Diaz in Theres Something About Mary nog wel voor een iconisch moment. Hoe smakeloos ook, van de broertjes Farelly konden we het wel een beetje verwachten. Dat het ook ongelooflijk mis kan gaan en onwijs plat kan zijn, bewees het vorig jaar uitgebrachte The Babymakers waarin op het dieptepunt het levensgoedje over de grond wordt gesmeerd. Een komedie als Delivery Man begint dus eigenlijk met een flinke achterstand, maar regisseur Ken Scott weet die al vlot in te lopen.
Zo plat als het uitgangspunt wellicht overkomt, is dit vehikel rondom Vince Vaughn nog niet eens. De man die hij speelt heet David Wozniak en heeft weinig verantwoordelijkheidsgevoel. Zijn vriendin Emma wordt er stapelgek van. Niet alleen zijn relatie is een zooitje, ook op het zakelijke vlak heeft David de boel niet op orde. Bovendien is David een miniem detail vergeten te vertellen aan zijn vriendin. In zijn jongere jaren had de bezorger bij een slagerij namelijk intens contact met de spermabank. Zijn superzaad heeft geresulteerd in maar liefst vijfhonderddrieëndertig kinderen. Honderdtweeënveertig daarvan willen duidelijkheid en besluiten een rechtszaak aan te spannen om zo voor elkaar te krijgen dat de naam van hun vader bekend wordt. Met de bevriende advocaat Brett bereidt David zich voor op wat er komen gaat. Dan opent hij het dossier met de fotos van zijn kinderen. David besluit om nu eens een keer wél een juiste beslissing te nemen die zijn leven drastisch zal veranderen.
Delivery Man is Scotts eigen remake van de Canadese kaskraker Starbuck, die zijn titel ontleent aan de naam die David in de media krijgt. Het lijkt er aanvankelijk op dat David al zijn kinderen af gaat lopen, wat nogal een vermoeiende opgave is als het er meer dan honderd zijn, nog afgezien van de immense lengte die deze komedie dan gekregen zou hebben. Het verhaal richt zich dan ook wijselijk op een selectie van hen. David komt tot de conclusie dat zijn zoons en dochters niet alleen allemaal heel verschillend zijn, maar dat ze het vooral al op jonge leeftijd een stuk verder hebben geschopt dan hun pa. Hij doet zich zelfs voor als de verzorger van één van zijn gehandicapte zoons en bezoekt in deze gefingeerde hoedanigheid een bijeenkomst van zijn kinderen. Het blijkt de ideale manier om met zijn onbekende familieleden in contact te komen. Op de achtergrond sluimert nog steeds de relatie met Emma, die ook nog eens zwanger is van Davids vijfhonderdvierendertigste kind.
In wezen is Delivery Man meer 'feel good' dan komedie. De moraal die hieraan vast kleeft sijpelt op sommige momenten iets te prominent door. Vooral de finale is één grote emotionele toestand. Scott komt hiermee weg door de gedegen aanloop die hij heeft genomen. Voor een film die start als een dertien-in-een-dozijnkomedie zijn de personages vrij aardig en solide uitgewerkt. Er zit zelfs nog een flink stuk bromance in de vriendschap tussen David en Brett, die zelf drie stierlijk vervelende koters heeft rondlopen. Het einde van Delivery Man is iets te zoetsappig en had wel wat meer venijn of tegenslag mogen meekrijgen. Het gevoel bekruipt je dat er een heleboel meer in had gezeten. Is dat wat het Franstalige origineel wel bezat?
