Amper een jaar geleden pakte John Nijenhuis de draad van zijn grootste successen weer op. Na wat uitstapjes voor kinderen richtte de filmmaker zich weer op een breder publiek, met een nadruk op de oudere pubers en jongvolwassenen. Verliefd op Ibiza, dat vorig jaar verscheen, kon wellicht niet de goedkeuring van de critici wegdragen, maar was commercieel gezien een enorm succes. De combinatie van zon, zee, strand, verliefdheden en de beats van dj Tiësto was ondanks het bedenkelijke niveau een gouden zet. Er volgde zelfs een televisieserie zoals dat ook als eens eerder gebeurde met Nijenhuis doorbraak Costa. Nijenhuis haalde zijn vaste elementen weer van stal en zonder al te veel pretenties doet hij waar hij goed in is. Zijn werk verdeelt het bioscooppubliek in twee kampen van liefhebbers en haters. Met zijn nieuwste, Toscaanse Bruiloft is het niet veel anders.
Nijenhuis heeft zichzelf in een haast onmogelijke positie gemanoeuvreerd. Hij kan zich niet al te veel vrijheden permitteren, want te veel variatie op zijn formule leidt tot boze blikken bij de liefhebbers. En thematische of plotmatige stagnatie wordt hem door de criticasters weer ernstig verweten. Toch heeft zijn werk wel enige, zij het minieme, ontwikkeling doorgemaakt waarvan je je wel moet afvragen of het helemaal goed uit de verf komt. Juist de volwassen rollen van Simone Kleinsma en Lone van Roosendaal in Verliefd op Ibiza maakten de meeste indruk te midden van alle jeugdige sores waarmee de twee dames van middelbare leeftijd werden omringd. Nijenhuis probeert dit opnieuw in Italië, waarin Kleinsma een onderneemster speelt die met haar vent annex kok, gespeeld door Ernst Daniël Smid, in een uitgebluste relatie is beland. Door hartproblemen van de keukenprins wordt hun liefde nog nauwelijks geconsumeerd.
Toscaanse Bruiloft is vrijwel geheel op locatie opgenomen. Een gigantisch Italiaans landhuis dat de fantasieloze naam Casa Matrimonio draagt, doet dienst als een veelgevraagde plek voor romantische stelletjes die met elkaar in het huwelijksbootje willen stappen. Weddingplanner Sanne is een jaar of drie geleden zelf gescheiden en kwelt zichzelf met al het prille geluk dat nog wel een toekomst heeft. Als hockeymeisje Lisa en haar aanstaande, cosmetisch chirurg Bob, met hun gevolg het landgoed aandoen, gooit dit het leven van Sanne flink overhoop. Ze voelt een enorme klik met Bobs beste vriend Jeroen die nota bene echtscheidingsadvocaat is, niet in de ware liefde gelooft en zijn veroveringen na drie dates bij het grofvuil zet. Als Jeroen wordt gevraagd om de huwelijksceremonie te leiden krijgt hij een lesje ware liefde van Sanne.
De grootste en eenzame spanningsboog die de nieuwe Nijenhuis rijk is, draait niet om de vraag óf Sanne en Jeroen het met elkaar gaan doen, maar wanneer dit vuurwerk gaat plaatsvinden. Met vele korte scènes en zijplotjes probeert Nijenhuis zo veel mogelijk doelgroepen te bedienen. Jong, oud, lesbisch en hetero: het passeert allemaal de revue, waardoor het geheel aandoet als een televisieserie gepropt in honderd minuten. Wellicht is het zijn historie als soapmaker die Nijenhuis hier parten speelt. De scènes zijn uitermate kort en er wordt nooit eens een keer iets echt uitgespeeld, laat staan dat het tot emotioneel vuurwerk komt. De stiltes worden dit keer niet door Armin van Buuren opgevuld, maar dichtgeplamuurd door de buitensporig weelderige en veel te stroperige strijkpartijen van André Rieu. Nijenhuis is doodsbang voor de diepte en de stilte, want zelfs een begrafenis wordt er in een rap tempo doorheen gejast.
Ondanks de verplaatsing van het romantische strijdtoneel van Spanje naar Italië kent Toscaanse Bruiloft veel parallellen met voorganger Verliefd op Ibiza. Weliswaar zijn de diverse verhaallijntjes wat meer een eenheid, veel personages zijn met slechts enkele minieme wijzigingen gecopy-pastet. Originaliteit is niet het sterkste punt van Johan Nijenhuis, maar toch zullen weer drommen verliefde stelletjes hun weg naar de bioscoop weten te vinden. Maar laat dit keer die televisieserie alstublieft achterwege.
