Punkrock ontstond halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw in Engeland, de Verenigde Staten en Australië. Het genre kenmerkte zich door explosieve nummers, veelal politieke teksten en een doe-het-zelfaanpak. We Are the Best! speelt zich af in het Stockholm van de vroege jaren tachtig. Zoals het openingsnummer aangeeft, een plaats waar het door de Zweedse verzorgingsstaat goed leven is. Niet bepaald punk dus, en de stroming wordt door de plaatselijke muziekliefhebbers dan ook dood geacht. Daar denken de twaalfjarige vriendinnen Bobo en Klara anders over. Punk is hun leven, en de twee besluiten een punkband te beginnen zonder ook maar een instrument te kunnen bespelen. Hoe punk wil je het hebben?
Veel anders om handen hebben de twee dan ook niet. Bobo en Klara zijn voornamelijk op zichzelf aangewezen. Bobo's alleenstaande moeder brengt meer tijd door op stap met haar vrienden dan thuis, terwijl de ouders van Klara zich als een stel grote kinderen gedragen. Ook op school hoort het tweetal met hun onconventionele uiterlijk en uitgesproken mening nergens bij. Punk is een uitlaatklep voor hun frustraties, en regelmatig zijn de twee alleen op hun kamer te vinden, met het volume van hun walkmans op maximaal om zich af te sluiten van de buitenwereld.
Regisseur Moodysson schetst een herkenbaar beeld van de belevingswereld van jonge tieners. De meisjes mogen dan een grote mond hebben, ze zitten niet zonder hun onzekerheden. Meer dan eens krijgen de twee te horen dat ze lelijk zijn. Klara uit dat door zich harder tegen alles af te zetten, Bobo door zich terug te trekken. De opmerkingen raken haar wel degelijk en ze maakt zich zorgen of ze ooit wel een vriendje zal vinden. Moodysson besteedt veel tijd aan het opbouwen van de band tussen de twee meisjes die eigenlijk tegenpolen zijn. Als er jongens in het spel komen worden de zwakke plekken in de band tussen de overheersende Klara en timide Bobo duidelijk. Het is een typische situatie voor schoolmeisjes en de twee zouden er van gruwelen, maar het is duidelijk dat de band tussen de twee sterk genoeg is dat te overleven.
Het zijn niet alleen jongens die de wereld van de twee op zijn kop zetten. In hun missie een heuse punkklassieker te maken zien de twee zich vaak genoodzaakt hun wereldbeeld bij te stellen. Zoals het goede tieners betaamt denken de twee alles beter te weten, en schrikken ze er niet van terug ouders en docenten tegen te spreken. Dat ze het niet altijd bij het rechte eind hebben blijkt wanneer ze de christelijke Hedvig bij hun band betrekken. Een religieus meisje met bijpassend uiterlijk dat van punk houdt is voor hen moeilijk te begrijpen. Bobo en Klara blijken ondanks al hun anti-establishment bravoure niet boven de hokjesgeest te staan, en Moodysson legt hiermee treffend de tegenstrijdigheden van de puberteit bloot.
Dit alles speelt zich af tegen een mooi getroffen tijdsbeeld van het Stockholm van de jaren tachtig. Rechtse politiek wordt verafschuwd, en Bob en Klara maken zich voornamelijk druk om socialistische zaken. Punk is dood en heeft plaats gemaakt voor de stadionrock die de vroege jaren tachtig domineerde. Dit is voornamelijk te zien aan de rivalen van de meisjes, de mannen van de band Iron Fist. Met hun lange haar en spijkerjasjes zijn zij de koningen van de plaatselijke muziekscene. Desondanks knalt de soundtrack van de Zweedse punk, die perfect de energieke en enthousiaste mentaliteit van de meisjes weergeeft. Het maakt van We Are the Best! een fris en oprecht verhaal over volwassen worden.
