Jaren terug deden remakes van Japanse horrorfilms het uitstekend in de bioscoop, gevolgd door een groot aantal Scandinavische thrillers, die in een Hollywoodjasje werden gestoken. We Are What We Are is eveneens een hervertelling van een buitenlandse film, in dit geval Somos Lo Que Hay uit 2010. Filmmaker Mickle hield een groot deel van de inhoud intact, maar verplaatste de setting van de broeierige buitenwijken van Mexico City naar een troosteloos klein plaatsje op het platteland van Amerika.
We maken kennis met de Parkers, een vreemde familie die in een afgelegen huis aan de rand van het plaatsje woont. Moeder Emma gaat even boodschappen doen, maar krijgt een toeval en verdrinkt in een plas met regenwater. Vader Frank blijft achter met zijn twee tienerdochters Iris en Rose en jonge zoontje. Het is al snel duidelijk dat de familie extreem gelovig is en dat uitgerekend dat weekend een bijzondere religieuze gebeurtenis op het programma stond. Wat dat precies is, zou teveel verklappen, maar de dood van ma mag dit volgens vader Parker niet in de weg staan. Het is nu aan de oudste dochter om de taken van moeder over te nemen. Ondertussen raakt er een meisje vermist, iets wat wel vaker gebeurt in deze omgeving.
Mickles film moet het vooral hebben van de duistere sfeer. Deze wordt heel langzaam opgebouwd, ondersteund door geluiden van eindeloze regenbuien en de onheilspellende filmmuziek. Hoewel al snel duidelijk wordt, wat de familie Parker uitspookt, blijft de spanning met die onthulling intact. Er zit een aantal bloederige scènes in, maar voor een horror blijft het de eerste tachtig procent van de film, nog aardig binnen de perken. Het gaat voornamelijk om de meisjes Parker en hoe zij omgaan met het overnemen van moeders taken. Aan de ene kant willen ze gewoon zijn en een normaal tienerleven leiden, alleen voelen ze ook een plichtsbesef tegenover elkaar en het gezin.
De sfeer wordt sterk opgebouwd en goed vastgehouden, maar tijdens het laatste deel lijkt Mickle er toch iets anders van te willen maken. Slachtingen en beelden die je maag doen omdraaien, volgen elkaar in rap tempo op. Vanaf dit moment is het niet langer spannend, maar enkel gruwelijk. Dat is jammer, want het waren juist die spanning en het (vaak onheilspellende stille) spel van de acteurs die je de stuipen op het lijf joegen. Ook wordt geprobeerd om de familiegeschiedenis uit te leggen aan de hand van knullige flashbacks, waarin we kennismaken met de zeventiende-eeuwse Parkers. Deze uitleg had helemaal niet gehoeven en maakt het verhaal juist zwakker. Het is hierdoor al met al een beetje een wisselvallige film geworden. De sfeer blijft je na afloop zeker bij, maar de film heeft ook zeker zijn minpunten, met name het slot. Top Gun-fans opgelet: Kelly McGillis speelt een klein rolletje als de buurvrouw van de Parkers. Je zou haar bijna niet herkennen. Tom Cruise lijkt eeuwig jong, maar aan Gillis zie je dat Top Gun toch echt heel wat jaartjes geleden is.
