Frankie Valli bereikte afgelopen maand de respectabele leeftijd van tachtig lentes. De voormalig leadzanger van The Four Seasons heeft de ultieme manier gevonden om terug te kijken op zijn omvangrijke carrière en tumultueuze leven. Hij treedt op als één van de producenten van de musicalverfilming Jersey Boys. De regie van het project werd overgelaten aan niemand minder dan Clint Eastwood, nadat John Favreau voor de eer bedankte. Eastwood zette de plannen van een remake van A Star Is Born in de ijskast, maar waagt zich nu alsnog aan het musicalgenre. Voor een ervaren rot lijkt Eastwood zich niet helemaal op zijn gemak te voelen. Zijn Jersey Boys legt een sterke nadruk op persoonlijk leed en gedonder binnen de legendarische groep. As je je verheugt op een stortvloed aan hits loop je na een dikke twee uur teleurgesteld naar buiten.
Net zoals in de theaterversie, die in vier hoofdstukken is opgedeeld, vertelt elk van de groepsleden het verhaal vanuit zijn perspectief. Door zich tot de kijker te richten en rechtstreeks in de camera te spreken. Veel tijd gaat op aan het schetsen van de onderlinge verhoudingen van de mannen die later furore zouden maken als The Four Seasons. Valli, die eigenlijk Francesco Castelluccio heet, is een immigrantenzoon met een baan bij een barbier in New Jersey. Hij heeft een gouden strotje en het duurt dan ook niet lang voordat hij wordt opgemerkt door mensen die er verstand van menen te hebben. Met zijn beste vriend Tommy DeVito haalt hij voortdurend kattenkwaad uit. Tommy belandt achter de tralies, maar Frankie heeft een engeltje op zijn schouder. Vaste kappersklant en bewonderaar van Frankies stem, Angelo DeCarlo, biedt hem zijn eeuwige trouw en diensten aan. We weten dan al dat deze belofte ooit ingelost moet gaan worden.
De vele hits van The Four Seasons, waarvan je er klakkeloos een aantal mee kunt zingen, hebben klaarblijkelijk niet centraal gestaan in Eastwoods visie. Eastwood houdt er ondanks zijn traditionele en rechtlijnige regie kennelijk niet van om de geijkte paden te bewandelen. Bij Invictus werd bijvoorbeeld het wereldkampioenschap rugby aangehaald om het levensverhaal van Nelson Mandela te schetsen. Ook in het dramatisch sterke Mystic River, Million Dollar Baby en zelfs het enigszins melodramatische Changeling bleek zo'n aanpak goed te werken. De totstandkoming van de populaire groep en hun eerste schreden als professionals in de muziekindustrie wordt hier echter met horten en stoten verteld, zonder een dramatisch zwaartepunt vast te leggen. Hetzelfde geldt voor Frankies privéleven. De scènes waarin hij een mooie dame ontmoet en waarin ze trouwen volgen elkaar vrijwel direct op. Als er na de muzikale avonturen en het schetsen van de dynamiek van The Four Seasons weer wordt teruggegrepen naar zijn privéleven blijkt dat Frankie een dochter heeft. Later heeft hij er opeens drie en blijkt hij een slechte vader te zijn geworden. Wanneer en hoe dit gebeurt maken de scenarioschrijvers ons niet duidelijk.
Het is Eastwood dus niet te doen geweest om elk chronologisch detail van Vallis gezinssituatie vast te leggen, maar merkwaardig genoeg grijpt hij er in de laatste akte wel uitvoerig op terug. Het grootste euvel is dan ook het uitblijven van een gestroomlijnd scenario. Eastwood moet zo veel vertellen dat hij aan ernstig tijdgebrek lijdt. Het gevolg is dat de problemen binnen de groep, waar naast de muziek Jersey Boys toch om zou moeten draaien, er behoorlijk bekaaid vanaf komen. Dialogen willen maar niet vlammen en de vertolkingen blijven vlak. Het gaat vooral mis als Eastwood gaat goochelen met de chronologie door midden in een optreden bij de befaamde show van Ed Sullivan zijn toevlucht te zoeken tot een gekunstelde flashback die de financiële problemen van Tommy moet uitdiepen. Het is geruime tijd onduidelijk hoe lang deze terugblik aanhoudt en de verlossing komt pas als we weer midden in het optreden bij Sullivan terechtkomen. Door deze kunstgreep krijgt de verwarring de overhand en ook nog eens op een essentieel moment in het verhaal.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel met de jongens uit New Jersey. Ook al hadden er meer hits in gemoeten, de muziekscènes in de studio en tijdens optreden vormen de prettig lichtvoetige hoogtepunten. Hier komt de talentvolle, maar voor het grote publiek grotendeels onbekende cast toch het beste tot zijn recht. Het viertal lijkt hun onderlinge en persoonlijke sores te vergeten zodra ze mogen musiceren. De lol die er tijdens hun optreden vanaf straalt had de boventoon moeten voeren. Voor Eastwood lijkt Jersey Boys dan ook een zwaardere kluif dan hij had moeten en vooral mogen zijn.
