De apartheid mag dan zijn afgeschaft, de Zuid-Afrikaanse maatschappij is nog altijd niet bepaald een paradijs. Zo was in het onlangs verschenen City of Violence bijvoorbeeld te merken hoe de verhoudingen tussen blank en zwart nog altijd onder spanning staan. Het drama Layla Fourie lijkt ook een kritische boodschap mee te willen geven, over de worsteling van zwarten om een stabiele plek in de samenleving te vinden. Helaas weet die amper te overtuigen.
Dat komt in de eerste plaats doordat alles wat hoofdpersoon Layla overkomt, te maken heeft met pech en toeval. Haar gevecht om in Zuid-Afrika het hoofd boven water te houden, zegt zo meer over hoe wrang het lot kan zijn dan over rassenkwesties.
Ook daar is in principe weinig mis mee, maar het maakt Layla Fourie wel een stuk minder beklijvend. Dit verhaal zou zich immers in ieder land, in iedere tijd en met iedere hoofdpersoon kunnen afspelen.
Regisseuse Pia Marais lijkt intussen wel de bedoeling te hebben om impliciet rassenkwesties aan de kaak te stellen. Het donkere titelpersonage dat vergeefs haar best doet om onafhankelijk te zijn, staat in sterk contrast met de blanke Eugene die in de weg staat op haar pad naar een beter leven. Dat dat als drama niet goed werkt, heeft te maken met het feit dat Eugene hier vooral het slachtoffer is, terwijl Layla juist maar weinig sympathie opwekt.
In Layla Fourie lijkt het aanvankelijk nog de goede kant op te gaan voor de alleenstaande moeder. Ze versiert een baan bij een bedrijf dat gespecialiseerd is in het afnemen van leugendetectortests en belandt zo in een casino om nieuwe werknemers aan de tand te voelen. Onderweg naar haar nieuwe werk slaat het noodlot echter toe: ze ziet een man met autopech aan voor een overvaller en rijdt hem aan. De onbekende vent sterft even later op de achterbank van haar auto en Layla - bang dat ze wordt opgepakt en haar zoon kwijtraakt als ze aangifte doet - verbergt het lichaam. Nog voordat haar baan überhaupt begonnen is, moet ze dus zelf op haar hoede zijn dat mensen niet achter haar geheim komen.
Het gaat al (heel) snel van kwaad tot erger wanneer de eerste de beste die ze bij een test voor zich krijgt, de zoon van de verdwenen man blijkt te zijn. Erg toevallig, maar het is in ieder geval een basis voor een spannende film. Eugene zoekt zijn vader, Layla durft niet te weigeren om hem te helpen, terwijl ze dus eigenlijk allang weet dat het lichaam ergens op een vuilnisbelt ligt.
Maar spannend wordt Layla Fourie geen seconde. De film is eerder saai te noemen. Aan de ene kant heeft dat te maken met de voorspelbare manier waarop het plot zich ontvouwt, aan de andere kant met het acteerwerk. Dat het jongetje dat Laylas zoontje speelt weinig weet in te brengen, is misschien niet zo opzienbarend, maar in feite is actrice Rayna Campbell niet veel beter. Storend is het hoe flets en levenloos haar spel is. Zo blijft er dus eigenlijk geen reden meer over om deze film te zien.
