Een film als Locke moet een droom zijn voor een acteur. De volle speelduur gaat alle aandacht uit naar de hoofdrolspeler. En Tom Hardy maakt daar dankbaar gebruik van. De acteur is op zijn best in dit psychologische drama, dat zich volledig afspeelt in een rijdende auto.
De film start met een helikoptershot van een bouwterrein, waar aannemer Ivan Locke naar buiten loopt en in zijn auto stapt. Hij rijdt weg, maar niet richting huis. De succesvolle aannemer en gelukkige huisman gaat een intense nacht tegemoet, die zijn leven op de kop zet.
Eigenlijk was die nacht er negen maanden geleden al, maar de harde gevolgen zijn voor Ivan pas nu echt te merken. In één klap. Het scharreltje dat hij op een zakenreis een avondje mee naar zijn hotelkamer nam, heeft hem net opgebeld met de mededeling dat ze aan het bevallen is. Ivan heeft de knoop al snel doorgehakt. Hij zal er bij zijn, ook al riskeert hij daarmee een ontslag en een echtscheiding.
Het betekent een nachtelijke rit naar het ziekenhuis in Londen, die zich in realtime voor de kijker voltrekt. Onderweg draait Ivans telefoon overuren: zijn minnares die in het ziekenhuis steeds onrustiger wordt, zijn collegas aan wie hij moet zien uit te leggen dat hij er de volgende dag niet bij kan zijn om het miljoenenproject in goede banen te leiden, en niet te vergeten zijn vrouw en twee zoons. Via de speakers van Ivans glimmende BMW horen we hoe ontzet, verstrooid of kwaad ze zijn door de uiterst onaangename verrassing.
Met die verschillende mensen aan de lijn, krijgt Locke de nodige afwisseling binnen de grote beperkingen die regisseur Steven Knight zichzelf oplegde. Gesprekken wisselen van rationele beslissingen en praktische besluiten (de grote betonstort moet ondanks Ivans beslissing goed geregeld worden) tot emotionele tirades. Dat Ivan tussen de telefoongesprekken door ook nog zijn denkbeeldige vader afsnauwt, komt enigszins gekunsteld over. Maar Tom Hardy speelt het allemaal even sterk. Zijn emoties schommelen heen en weer tussen gedecideerd en wanhopig, en van kalm naar razend.
Qua aanpak lijkt deze film op de thriller Buried, waarin Ryan Reynolds zat opgesloten in een doodskist en ervoor moest zien te zorgen dat hij opgegraven werd. Het feit dat de camera daar nooit de kleine ruimte verliet, zorgde voor een uiterst beklemmend, claustrofobisch gevoel. In het geval van Locke gaat het meer om het isolement. Hoe verder Ivan van zijn vertrouwde omgeving wegrijdt, hoe meer hij er alleen voor komt te staan. Zo benadrukt Knight met deze aanpak mooi hoe wrang het is om te moeten kiezen tussen twee kwaden.
