Angélique weet wel wat plezier maken is. Nachten achter elkaar hangt ze in een groezelige club, samen met haar collegas. Officieel is ze aan het werk als gezelschapsdame die moet zorgen dat haar klanten dure drankjes bestellen. Maar intussen zuipt ze er zelf ook stevig op los. Een feestelijk bestaan kun je het op haar leeftijd niet meer noemen. Angélique mag zich dan kleden als een twintiger, in werkelijkheid is ze zestig en heeft ze niets anders dan haar troosteloze werk.
Ergens moet het mis zijn gegaan voor de hoofdpersoon in Party Girl. Ze zal ooit wel hebben gehoopt op een ander leven. Maar misschien zit dat er nog steeds wel in, want een van haar klanten lijkt oprechte interesse te tonen. Half aangeschoten wordt Angélique in het rode neonlicht ten huwelijk gevraagd. En ze stemt in. Is dit dan eindelijk haar uitweg? Makkelijk zal dat in ieder geval niet gaan.
In aanloop naar de bruiloft probeert de nachtclubhostess haar familie op te trommelen. Van welke vader zijn die inmiddels volwassen kinderen eigenlijk? Komen ze überhaupt wel van een en dezelfde persoon? Duidelijk is dat Angélique er altijd een onstuimig leven op na heeft gehouden, maar ze lijkt nu op weg te zijn naar een rustig en gelukkig bestaan. Maar de vraag is hoe stabiel dat kan worden. Inmiddels zit het losbandige, met alcohol doordrenkte bestaan volledig in haar systeem.
Regisseurs Marie Amachoukeli, Claire Burger en Samuel Theis blijven voor hun speelfilmdebuut dichtbij de realiteit. Niet alleen met een documentairestijl, maar ook in hun opzet. Samuel Theis castte zijn eigen moeder in de hoofdrol. Angélique Litzenburger werkte zelf ook tot haar zestigste als danseres en serveerster in louche clubs en speelt hier dus min of meer zichzelf. Dat werkt. Op een volledig naturelle manier toont ze de tragiek van haar personage (en/of zichzelf). In haar oude en veel te zwaar opgemaakte gezicht is een bepaalde onzekerheid en leed terug te zien.
Het filmmakerstrio werkte veel met improvisatie, wat het realisme in dit semiautobiografische drama ten goede komt. Het is alleen jammer dat ze niet wat extra's in het scenario hebben gestopt. Ze geven een treffende schets van een armoedig milieu waarin mensen krampachtig proberen om nog een beetje plezier te maken, maar het persoonlijke drama waar het om zou moeten draaien blijft aan de oppervlakkige kant. Het is afwachten wat dit drietal doet wanneer ze een volledig fictieve film maken. De jury op het afgelopen filmfestival van Cannes gaf ze in ieder geval al een aanmoedigende schouderklop. Amachoukeli, Burger en Theis kregen de prijs voor het beste regiedebuut.
