Ga even bij jezelf na wat de waarde van een natuurdocumentaire is. Gaat het om de inhoud of om de mooie beelden? Als het je puur om het tweede te doen is, hoef je geen moment te twijfelen om een kaartje te kopen voor Nature. Wacht niet op de dvd of een televisie-uitzending, maar ga naar de bioscoop.
Zelfs vergeleken met beeldschone documentaires van de afgelopen jaren, zoals Océans of De Nieuwe Wildernis, is deze nieuwe film van de BBC verbluffend. Regisseurs Patrick Morris en Neil Nightingale rijgen het ene onvergetelijke plaatje aan het andere. Neem de onderwaterscène van de koraalduivels die middenin een grote school vissen aan het jagen zijn. Het licht is betoverend mooi, de compositie van het beeld is als een schilderij. Je zou haast denken dat het allemaal geënsceneerd is, ware het niet dat het hier toch echt om wilde dieren gaat.
Er zijn nog veel meer van zulke voorbeelden op te noemen bij deze adembenemende documentaire. Het ene moment kijken we naar een drone-shot dat over de bulderende Victoriawatervallen heen duikt en even later toont een indrukwekkende slowmotionscène hoe een krokodil vanuit het water de aanval inzet op een groep nietsvermoedende gnoes. En dan zijn er nog de bloedmooie timelapse-sequenties van sterrenhemels en ijspegels in uitgestrekte woestijnen.
Maar wat bij deze opsomming misschien al opvalt, is dat er weinig samenhang in de verzameling prachtbeelden zit. Nature wekt dan ook de indruk dat de makers zijn begonnen om in Afrika de fraaist mogelijke scènes te schieten, om daar later in de montageruimte iets mee in elkaar te kunnen knutselen. Het resultaat is een documentaire die aan de ene kant behoorlijk van de hak op de tak springt, maar aan de andere kant daardoor wel heel afwisselend kan worden. Een overkomelijk probleem dus.
Waar de makers echter wel de mist in gaan, is in het commentaar op de geluidsband. In de Nederlandse versie is te horen hoe Humberto Tan uit alle macht probeert om de boel aan elkaar te praten. Nature opent met 2D-beelden van een drukke regenachtige stad, zegt dan iets vaags over water en leven, om vervolgens de camera omhoog te laten vliegen en over het wolkendek naar Afrika te vertrekken. Vervolgens wordt de 3D-techniek uit de kast getrokken om zo direct het contrast tussen de westerse wereld en het wilde dierenrijk te versterken. Dat werkt, maar geforceerd voelt het allemaal wel. Zulke gezochte overgangen blijven door de hele film heen lopen.
In de laatste minuten wordt het helder wat de makers voor ogen hadden. We zijn weer terug in de stad en Humberto begint zijn kijkers toe te spreken. Pak nu je telefoon en maak allemaal geld over, luidt de letterlijke boodschap van Nature. We blijken anderhalf uur naar een reclamespot te hebben gekeken. Maar ja, het was wel een ontzettend mooie reclamespot.
