Onlangs werd aangekondigd dat ons enige echte eigen Rotterdam de vierde stad zal zijn die wordt getrakteerd op een cinematografische lofzang. Na Parijs, New York en Rio de Janeiro zal de Zuid-Hollandse havenstad het toneel zijn van mooie kleine verhalen die de kleurrijke inwoners portretteren. Fijn dat het nu eens niet Amsterdam is geworden, maar het grotendeels naoorlogse Rotterdam. Maar voordat Rotjeknor aan de beurt is, moet de liefhebber zich eerst nog door de verhaaltjes van de inwoners van het Braziliaanse Rio heen worstelen. Dat belooft een exotische aaneenschakeling van avonturen en hartverwarmende passie te worden. Het begint al goed als de prachtige baai van de stad, de omringende bergen en natuurlijk het immense standbeeld van Jezus Christus smaakvol in beeld worden gebracht. Dan denk je nog: dat wordt na de bioscoop meteen vliegtickets boeken naar de stad van de samba, zon, zee en strand. Toch eerst maar even doorkijken. Want de VVV van Rio mag dan misschien tevreden zijn, de cinefiel had toch op een betere collagefilm gehoopt.
Het lijstje regisseurs die aan dit derde I Love You-project meewerkten liegt er wederom niet om. Inkoppertje is Carlos Saldanha die ons eerder fêteerde op de amusante animatiehit Rio, waarbij de technicolor kleuren van het scherm spatten. Dit keer belicht hij de dromerige sequentie Pas de Deux over de aantrekkingskracht en uiteenlopende ambities van twee professionele dansers. Een andere logische keuze is de maker van Cidade de Deus, Braziliaan Fernando Meirelles. Hij maakte A Musa over een kunstenaar die zich laat vervoeren door de kleuren, geuren en geluiden van Rio, met Fransman Vincent Cassel in de hoofdrol. Maar ook Paolo Sorrentino (La Grande Bellezza) en John Turturro leverden elk een filmpje aan voor Rio, I Love You. Zij tilden respectievelijk La Fortuna, over de liefde tussen een jonge blom en een oude dove man, en Quando Não Há Mais Amor, wederom over een complexe liefde tussen man en vrouw, van de grond.
In totaal tekenden tien filmmakers in op dit project, onder wie ook nog een Libanese, een Australiër en een Zuid-Koreaan. De individuele filmpjes zijn vaak charmant, meeslepend en origineel gevonden, maar tot meer dan de som der delen wil het maar niet komen. Dit komt onder andere omdat de sequenties met elkaar versneden zijn, waardoor verhalen die tot de verbeelding spreken en de kijker aangrijpen vaak bruut worden onderbroken door minder interessante beslommeringen. Maar soms doen ze ook onaf aan, omdat je zit te wachten op een vervolg dat vervolgens niet meer komt. Er zit vast iets voor ieders gading bij, maar het was beter geweest om net als bij het eerste deel van de reeks over Parijs de verhalen elkaar te laten afwisselen. Ook lopen de segmenten wat betreft sfeer en beeldtaal mijlenver uit elkaar. Zo kan het gebeuren dat de vampierfantasie van Im Sang-Soo niet alleen compleet uit de lucht komt vallen, maar ook nog eens vreemd afsteekt tegen de rest. Een sfeervoller en grimmiger beeld van een bloedzuiger kwam naar voren in Paris, I Love You, maar doordat daar de verhalen elkaar niet in de weg zaten, nam dit onderdeel een veel natuurlijker plaats in.
De desinteresse in de stad Rio de Janeiro groeit met de minuut en dit kan bij deze ode aan de tropische stad toch niet echt de bedoeling zijn geweest. De kruisbestuiving van de makers komt dan ook niet echt van de grond. Elke regisseur doet waar hij of zij goed in is, maar houdt zich ook op veilig terrein. Daar komt bij dat veel verhaaltjes, zoals die over een over de paard getild acteur of een zwerfster die oog in oog komt te staan met haar kleinkind, niet echt afhankelijk zijn van de couleur locale. Ze hadden zich net zo goed op een andere locatie af kunnen spelen. Rio, I Love You brengt niet de zin naar boven om gelijk naar Brazilië af te reizen. Daarvoor kun je beter het afzonderlijke werk van de vier meewerkende Braziliaanse cineasten bekijken. Want dat de stad toch wel echt de moeite waard is komt in hun eigen projecten wel duidelijk naar voren.
