Met producties als Paranormal Acitvity, Insidious en The Conjuring lijkt Blumhouse Pictures hofleverancier van het horrorgenre. Allemaal gemaakt met een relatief laag budget, maar stuk voor stuk grote successen aan de kassa. In dit rijtje hoort ook het in 2012 verschenen Sinister. De film werd een grote hit en een vervolg kon dan ook niet uitblijven. Dat liet even op zich wachten, want in de tussentijd werd regisseur Scott Derrickson door Marvel gepaaid voor hun Dr. Strange. Ciarán Foy nam zijn plaats in en drie jaar later is er dan eindelijk dit vervolg.
In een poging hun voordeel te doen met het succes van hun voorganger, herhalen de meeste horrorvervolgen het bekende trucje. Als de openingstitels beginnen, lijkt het erop dat Sinister 2 voor diezelfde aanpak gaat. Het vervolg opent met gruizige camerabeelden van een bloedstollende moord, maar gelukkig blijkt al snel dat regisseur Foy en schrijver-producent Derrickson voor een andere aanpak gaan. Ze pakken de draad kort na de gebeurtenissen uit het eerste deel weer op. De gruwelijke dood van schrijver Ellison Oswalt en diens familie zijn deputy So & So niet in de koude kleren gaan zitten. Kriskras reist hij door het land in een poging meer te weten te komen over demon Bughuul en het patroon van moorden te doorbreken.
In tegenstelling tot Oswalt is alleenstaande moeder Courtney zich niet bewust van de geschiedenis van het huis waar zij is ingetrokken. Haar twee zoontjes daarentegen zien overal geestverschijningen, die het vooral op de jonge Dylan hebben gemunt. Foy toont deze gebeurtenissen voornamelijk vanuit het perspectief van de twee broertjes. Een unieke invalshoek, want zelden laten soortgelijke films zien hoe de jonge slachtoffertjes zelf met dergelijke situaties omgaan. De twee jongens voelen de krachten van het kwaad aan zich trekken en het is duidelijk hoe moeilijk het voor hen is om daar, zonder sterke ouderfiguren, weerstand tegen te bieden. Het doet de spanning tussen de broertjes en hun moeder oplopen. Zo diepgaand als in bijvoorbeeld The Babadook is dit familiedrama niet, maar Foy weet hier de horror effectief mee te versterken.
Aan spanning heeft Sinister 2 dan ook geen gebrek. Het eerste deel moest het vooral hebben van de lugubere filmpjes, en ook in dit vervolg draait de projector overuren. De moorden zijn een stukje inventiever, maar als de zoveelste rol op de projector wordt gezet is de nieuwigheid er toch wel vanaf. Sinister 2 moet het vooral hebben van zijn griezelige sfeertje. Bughuul zelf laat zich vaker zien, waardoor de dreiging van zijn aanwezigheid constant voelbaar is. Foy bedient zich hierbij voornamelijk van schrikeffecten, maar die zijn zo sterk getimed dat je tegen het plafond vliegt. Helaas weet hij die spanning niet tot het einde vast te houden. De finale gaat net even te lang door om echt effectief te zijn.
Desondanks is Sinister 2 één van die zeldzame vervolgen die beter is dan zijn voorganger. In het horrorgenre is dat al helemaal uniek. Niet alleen zijn Derrickson en Foy niet bang om het basisgegeven nieuwe richtingen in te sturen, ook beantwoorden zij vragen die aan het einde van het vorige deel resteerden. In de aanloop naar de release van Sinister 2 heeft Derrickson al aangegeven wel tien delen over demon Bughuul te willen maken. Dat is misschien wat te veel van het goede, want eerder hebben sterk startende horrorreeksen laten zien dat het niveau moeilijk vast te houden is. Maar zolang Derrickson en co. deze stijgende lijn blijven voortzetten belooft het veel goeds.
