Lisandro Alonso had in zijn drieluik bestaande uit La Libertad (2001), Los Muertos (2004) en Fantasma (2006) als thema een eenling die zich een weg moet banen door een moeilijk landschap. Zijn vierde prent Liverpool ging eveneens over eenzelfde onderwerp en kennelijk heeft hij deze materie nog steeds niet uit zijn systeem, want in zijn nieuwe film Jauja hebben we weer te maken met een einzelgänger die een zoektocht begint door een woest en meedogenloos landschap.
De man in kwestie is Gunnar, die in de wildernis van Zuid-Amerika een reis met onbekende bestemming aangaat wanneer zijn dochter vermist raakt. Een moeilijke tocht, waarbij hij onder meer in een grot een vrouw tegenkomt. Meer vertellen is eigenlijk onmogelijk omdat er van een plot zo goed als geen sprake is. De vertelstijl is niet lineair en er wordt amper gesproken door de acteurs. Eigenlijk volg je dus de grotendeels geluidloze, moeizame weg door een onherbergzaam landschap. Het is dan ook dat landschap dat het meest centraal staat in Jauja en de manier waarop dit in beeld is gebracht, doet denken aan schilderijen uit de negentiende eeuw. Omdat de camera ook bijna niet beweegt, wordt het gevoel dat je naar een tableau kijkt nog sterker benadrukt.
Het andere element waar je als kijker door geboeid blijft, is de centrale rol van Viggo Mortensen. Hij ploetert van de ene naar de andere scène en weet op indrukwekkende wijze gestalte te geven aan dit eenzame personage zonder daarbij al teveel hulp te krijgen van het script. Dat zal hem ongetwijfeld in het project hebben aangetrokken aangezien hij de film medeproduceerde en meeschreef aan de dromerige filmmuziek.
Hoewel de film op papier wellicht oersaai klinkt, valt dat in de praktijk door het mooie spel en prachtige cinematografie dus best mee. Er had hier en daar wel iets meer plot mogen zijn, maar het langzame element past juist goed bij de westernsfeer die wordt gecreëerd. Het surrealistische slotakkoord, dat duidelijk moet maken waar de film eigenlijk over ging, komt niet helemaal uit de verf. Het is zeker niet iets wat je aan het denken zet, terwijl dat toch de bedoeling moet zijn geweest van Alonso. De diepere bedoeling kun je maar beter negeren, daar word je namelijk toch niet wijzer van. Wat overblijft is een nogal lege, maar toch (gek genoeg) boeiende kijkervaring.
