Vijf jaar geleden vormden Will Ferrell en Mark Wahlberg al een vreemdsoortig komisch politieduo in The Other Guys. Die bombastische en koddige buddycopfilm werd best aardig ontvangen en de samenwerking moet ook bevallen zijn gezien de huidige reünie in Daddys Home. Deze keer vormen Ferrell en Wahlberg elkaars antagonisten en creëren zij een mannelijke concurrentiestrijd wanneer de perfecte stiefvader van een gezin (Ferrell) een bezoek krijgt van de coole biologische vader (Wahlberg); er kan maar één heer des huizes zijn.
Het is het aloude verhaal van twee vaders die vechten om de gunst van hun (stief)kind. De enige bescheiden twist is hier het perspectief. Meestal moet de kwaadaardige stiefvader overwonnen worden, maar in Daddys Home is de stiefvader de goede ouder die het respect en de liefde van zijn stiefkinderen probeert te verdienen wanneer de coole biologische vader met zijn onbezonnen levensstijl aan komt rijden. Hij lijkt het perfecte rolmodel, straalt pure mannelijkheid uit en laat het zelfvertrouwen van de stiefvader, die daadwerkelijk aan opvoeding doet, imploderen.
Het wordt al gauw voorspelbaar hoe de vaders elkaar zullen bevechten in een frontale testosteronbotsing die blijft escaleren, alvorens zij hun kwetsbaarheden zullen opbiechten en een leermomentje meemaken. Hoe makkelijk die route ook is uit te stippelen, de omgedraaide rolverdeling houdt het enigszins interessant. Ook een pluspunt is het feit dat de 'slechte' ouder geen stereotiepe karikatuur blijft, maar zich tot een steeds serieuzer personage ontwikkelt. Een realistisch familiedrama ligt zelfs binnen handbereik, maar zover durven de makers niet te gaan. Ook met een hoge dosis lachmomenten kan de film zich niet onderscheiden van genregenoten, want sterke grappen zijn dun bezaaid.
Er zijn vele confrontaties gevuld met mannenhumor en hier en daar een slapstickmoment van een bedenkelijk niveau. Van opbouw of dubbele bodems is geen sprake, vaak draait de humor geheel om banaliteit of plotse gewelddadigheid, wat best vermakelijk zal zijn voor jong publiek maar bij de meesten de geheugencellen al gauw weer verlaat. Pas aan het einde zijn er goed opgezette grappen te vinden, wanneer alle subplots tot een mooie conclusie worden gebracht.
Will Ferrell en Mark Wahlberg hebben bewezen publiek te kunnen trekken onder de juiste omstandigheden. Niet iedereen zal een [/i]Anchorman[/i] of Ted kunnen waarderen, maar beide zijn zeker memorabel. Daddys Home komt hier op geen enkele manier in de buurt en is een behoorlijke doorsneefilm geworden over vaderschap. Het is natuurlijk een mildere familiefilm dan de recente hits van Wahlberg en Ferrell, maar dat is geen excuus voor de flauwe slapstick en de oppervlakkige uitwerking van de gezinsproblematiek, waardoor de film ergens strandt tussen hilariteit en hartverwarmendheid. Zonder Will Ferrell en Mark Wahlberg zou de film een hoog straight-to-dvd-gehalte hebben en onzichtbaar worden te midden het gros van de familiefilms. Het sterrenduo weet de film enigszins te redden met hun volledige overgave aan de twee compleet verschillende vaderrollen. Hun persoonlijke confrontaties werken nog best aardig. Meer dan een enigszins vermakelijke doch zeer voorspelbare en plichtvervullende familiekomedie zit er echter niet in.
