The Promise ging op het Toronto International Film Festival bescheiden in première met een vertoning in drie zalen. Toch stonden er in no time tienduizenden IMDb-gebruikersrecensies online die de film één ster gaven. De waarschijnlijkste reden voor al deze nepbeoordelingen: het controversiële onderwerp.
Het betreft namelijk de eerste Hollywoodproductie over de Armeense genocide. We leren daarin de Armeense Mikael kennen, een intelligente jongeman die Geneeskunde wil studeren. Hij hoopt de geleerde kennis na zijn studie te kunnen toepassen in zijn kleine Turkse dorpje. Hij verlooft zich met een lokaal meisje om zo de bruidsschat te kunnen gebruiken voor zijn studie. Maar eenmaal in Constantinopel aangekomen, leert hij de Frans- Armeense Ana kennen. Zij worden al snel verliefd, maar Ana heeft eigenlijk al een relatie met de Amerikaanse journalist Chris.
Terwijl er een driehoeksverhouding ontstaat, komt er een einde aan het rustige leven in Ottomaanse Rijk. Armeniërs worden opgepakt door de Turken, waarna deportatie of de dood volgt. Ook Mikael ontkomt niet aan een arrestatie, maar weet te ontsnappen. Hij begint aan een lange reis om zijn familie te vinden. Onderweg komt hij Chris en Ana ook weer tegen.
The Promise was het passieproject voor de Armeens- Amerikaanse miljardair Kirk Kerkorian. Hij overleed voor de productie van start ging, maar het geïnvesteerde geld is zeker terug te zien op het scherm. Terry George maakt er een epos van in de stijl van David Lean, dat weelderig oogt vol prachtige sets die het tijdsbeeld treffend weer weten te geven. Helaas lijkt bij de verdeling van het budget minder te zijn besteed aan het script. Dit laat nogal wat te wensen over, met name door de saaie driehoeksverhouding die maar door blijft kabbelen waardoor het al snel langdradig aanvoelt. Dat is jammer, want er zitten ook momenten vol emotie in, waarin treffend wordt weergegeven hoe verschrikkelijk deze periode was voor de Armeniërs.
Terry George wist met Hotel Rwanda te vertalen wat er eigenlijk in de jaren negentig in Rwanda voor verschrikkingen hadden plaatsgevonden. Het is dus niet gek dat er aan hem werd gedacht voor dit enorme project. Juist omdat de Armeense genocide nog steeds wordt ontkend door Turkije en in veel andere landen (waaronder Nederland) niet als genocide wordt erkend, is dit een historisch belangrijke film. Het is daarom jammer dat George met deze film niet het gewenste effect zal bereiken. Het hart van de productie zit op de juiste plek, vol mooie acteerprestaties en momenten die echt raken. Er is alleen te weinig nadruk op de bredere context waarin het moorden plaatsvond en hoe de discriminatie tegen de Armeniërs al jaren gaande was, waardoor de film diepgang mist. Dit onderbelichte onderwerp had een film van het kaliber Hotel Rwanda of Schindler's List verdiend. Hoewel het grote publiek wel wat bekender raakt met het leed dat de Armeniërs tijdens de Eerste Wereldoorlog werd aangedaan, voelt het toch als een gemiste kans.
