Michaël R. Roskam zette zich met Rundskop meteen op de kaart als een van de (zo niet dé) beste Belgische filmmakers van dit moment. Na een internationaal uitstapje met opvolger The Drop is hij met zijn derde speelfilm Le Fidèle weer terug op eigen bodem.
Centraal staat een liefdesrelatie tegen de achtergrond van het beruchte Belgische gangstermilieu. Als Gino 'Gigi' Vanoirbeek en Bénédicte 'Bibi' Delhany elkaar ontmoeten slaat de vlam al snel over. Zij is racecoureur en hij doet iets met import en export van auto's. Maar Gigi is niet wie hij zegt te zijn. De kijker komt er al snel achter dat hij met zijn bende banken berooft en geldtransporten overvalt. Maar door zijn relatie met Bibi gaat hij twijfelen aan zijn leven als gangster. Hij begrijpt maar al te goed dat zijn 'werk' niet goed te combineren valt met een liefdevolle relatie zonder bang te zijn dat hij de bak in moet. Het is de vraag of hij op tijd is om er nog uit te kunnen stappen.
Matthias Schoenaerts en Adèle Exarchopoulos spelen vol passie en overtuiging de rollen van Gigi en Bibi. Hun liefdesscènes zijn meeslepend en hun chemie spat van het doek. Verwacht echter geen doorsnee romantisch drama. De tedere scènes worden afgewisseld met momenten van bruut geweld en door alles heen voert Roskam de spanning op van naderend onheil.
De eerste driekwart van de film is buitengewoon goed opgebouwd en geloofwaardig. Daarna lijken de scenarioschrijvers (onder wie Roskam zelf) het spoor bijster te zijn geraakt. Ineens verandert de film in een langdradig drama dat tijdssprongen maakt en van de hak op de tak springt. Waar het eerste deel zo mooi geconstrueerd is, wordt de film afgeraffeld en veel te emotioneel. En dat is vreselijk jammer, want Schoenaerts en Exarchopoulos (in haar beste rol sinds La Vie d'Adèle) zijn volledig in hun element en maken een ongelofelijke energie en rauwheid los in hun rollen. Daarnaast blijft de cinematografie prachtig om naar te kijken. Alleen inhoudelijk is men de kluts kwijt en die wordt niet meer gevonden.
Het eindresultaat is dan toch enigszins teleurstellend. Het eerste driekwart raakt je en houdt je op het puntje van je stoel vanwege de spanning. Het laatste deel raakt met elke scène vol nieuwe ontwikkelingen verder verwijdert van het sterke begin. Gelukkig maakt de mooie eindscène met prachtige metaforen weer veel goed, zodat je toch met een tevreden gevoel de film afsluit. Als Roskam de film consistent had weten te houden, dan was dit een instant klassieker van de Lage Landen geworden. Roskam laat eens te meer zien wat hij in huis heeft, maar een evenaring van zijn Rundskop laat nog even op zich wachten.
