Kunnen we Lee Israel ooit vergeven? Ze beging een van de grootste zondes die schrijvers kunnen begaan: valsheid in geschrifte. Hollywood kan haar inmiddels wel vergeven, getuige de dankbare verfilming van haar gelijknamige memoires die Oscarnominaties opleverden voor Melissa McCarthy en Richard E. Grant. De aangename, lichtkomische filmversie schetst een sympathiek portret van de schrijver, waarbij haar misdaden een manier zijn om een depressie te boven te komen.
Melissa McCarthy klimt samen met haar personage Lee Israel uit een diep dal. McCarthy werd een paar jaar geleden nog genomineerd voor een Golden Globe voor haar rol in Spy, maar daarna volgde met Ghostbusters, Life of the Party en The Happytime Murders de ene flop na de andere. De rol van Lee Israel gaf McCarthy de kans om een nieuwe kant van zichzelf als actrice te laten zien. Hoewel ze haar komische talent nog wel aanboort voor een aantal snedige opmerkingen, kan ze ook eens laten zien dat ze veel dramatisch talent in huis heeft.
Lee Israel is auteur van biografieën van bekende mensen. Haar carrière begon in de jaren zestig voortvarend met een profiel van Katherine Hepburn, maar zit begin jaren negentig volledig in het slop. Ze krijgt geen woord meer op papier, haar laatste werk verkoopt zo slecht dat haar uitgever haar liever ziet gaan dan komen en de achterstallige huur stapelt zich op. Dan ontdekt ze per toeval dat ze geld kan verdienen door brieven van bekende mensen te verkopen aan boekwinkels in New York.
Lee Israel steelt er één uit een bibliotheek, maar daarna is de bron eigenlijk al op. Dus besluit ze zelf de brieven te schrijven, en de handtekeningen te vervalsen. Hoe sappiger, hoe meer dollars ze ervoor kan vragen. De boekhandelaren smullen ervan, en Lee Israel ook. Haar talent om in de huid van bekende mensen te kruipen en vanuit hun perspectief te schrijven, wordt ten volle benut en ze krijgt er ook een kick van om de elitaire literaire wereld die haar had afgewezen en afgeschreven voor de gek te houden en een poot uit te draaien. Daardoor krijgt ze een nieuw gevoel voor eigenwaarde en klimt uit het diepe dal van haar depressie (hoewel ze er niet minder whisky van gaat drinken).
Haar steun en toeverlaat in zowel de goede als slechte tijden zijn haar kat en vriend Jack Hock, een flamboyante drugsdealer die ook graag drinkt. Vooral in de scènes tussen Jack en Lee komt Can You Ever Forgive Me? tot leven. Zij waarderen elkaars sarcasme als geen ander en begrijpen elkaar goed, wat fijne dialogen oplevert waar McCarthy en de Britse Grant het maximale uit halen. In die gesprekken is ook de hand van scriptschrijver Nicole Holofcener te herkennen, die eerder uitstekende volwassen romantische komedies maakte als Enough Said en Please Give. Oorspronkelijk zou zij ook de film gaan regisseren met Julianne Moore in de hoofdrol, maar beiden verlieten in 2015 al het project. Hoewel dit waarschijnlijk betekent dat haar script voor de uiteindelijke versie herschreven is door Jeff Whitty, zijn zij samen genomineerd voor een Oscar voor beste bewerkte scenario.
Het sterke acteursduo vertaalt het script naar een paar mooie momenten, maar verder is Can You Ever Forgive Me? een wat gezapig drama. Kunnen we de inmiddels Lee Israel na afloop vergeven? Ze is inmiddels overleden en de boekhandelaren en rijke verzamelaars aan wie zij de brieven verkochten lijken niet enorm onder haar misdaden geleden te hebben. Goed om te realiseren is dat ze de boekwinkels (en tweedehands boekwinkels) oplichtte voordat het internet de branch een flinke klap gaf.
Wel gaf ze in haar memoires aan dat slechts een aantal van haar vervalste brieven is ontdekt, terwijl andere nog steeds in omloop zijn en inmiddels in biografieën worden geciteerd als echt. In huidige tijden van fake news, waarin de waarheid steeds minder telt en steeds lastiger te achterhalen is, is dit soort geschiedvervalsing toch moeilijk te waarderen als iets leuks en onschuldigs.
