De ouders van de negentienjarig Tunesische Sami hebben grijze haren gekregen van de zorgen die ze om hun zoon hebben. Sami lijdt aan een ernstige vorm van migraine en functioneert slecht. Hij hangt regelmatig van de misselijkheid boven de wc-pot. En dan blijkt de jongen ook nog eens depressief. Na de zoveelste heftige aanval volgt een bezoek aan het lokale ziekenhuis. Meer dan migraine kunnen de artsen er niet van maken.
Weldi, dat zich vrij laat vertalen als Dear Son, is de tweede speelfilm van Tunesiër Mohamed Ben Attia. Hij toont ons een gezin uit de middenklasse. De vader gaat bijna met pensioen en de moeder een paar dagen weg. Vader en zoon lijken een goede band te hebben, maar wat er daadwerkelijk in het hoofd van de jongen omgaat weet vader Riadh niet. Er ligt een mooie toekomst open voor de jongen en zijn ouders zijn zelfs bezig met een vervolgopleiding in Canada. Op een dag, nadat Sami ondanks zijn medische klachten zijn examens heeft afgerond, vindt Riadh een briefje in de kamer van zijn zoon. Sami is vertrokken naar Syrië om zich aan te sluiten bij IS.
In duidelijke afgebakende scènes toont Ben Attia ons hoe ver de liefde van Riadh en zijn vrouw Nazli reikt. Dat blijkt wel uit hun overbezorgdheid. Nazli drukt haar zoon nog net niet letterlijk dicht tegen de borst, maar qua gedachten en belevingswereld kan ze niet verder weg staan van Sami. Wat diffuser is de wijze waarop de filmmaker de sociale positie van de jongen weergeeft. Op het ene moment loopt hij eenzaam op het schoolplein, maar enkele scènes later loopt hij selfies te maken op een feestje van een klasgenoot.
De radicalisering van Sami komt behoorlijk uit de lucht vallen. Weldi is namelijk ontdaan van elke religieuze connotatie. Het onverwachte past bij Sami's plotselinge besluit om zich bij een terreurgroep aan te sluiten, maar enige houvast was logischer geweest. In werkelijkheid zijn er altijd wel signalen, maar hier is het echt tasten in het duister. Riadh merkt op dat zijn zoon sociaal geïsoleerd is, maar Ben Attia ondersteunt dit met tegenstrijdige beelden en vooral een volstrekt seculiere toon.
Moeten we het genoemde moment op het feestje zien in het licht van de oppervlakkige aard ervan? Vertoont Sami enkel sociaal wenselijk gedrag? Een antwoord laat zich lastig formuleren en daarmee verliest Ben Attia de aandacht. Terwijl de kijker bezig is zich een beeld van de omstandigheden en het hoe en waarom te vormen, is vader Riadh al stappen verder. Tegen de wil van zijn vrouw vertrekt hij naar Turkije om daar met behulp van een smokkelaar de grens met Syrië over te steken.
Weldi kent een moderne, haast Europese setting en zou juist daarom meer moeten beklijven. Voor velen zal het leven in een terroristengroepering in het Midden-Oosten een ver-van-mijn-bedshow zijn, maar Ben Attia brengt het niet veel dichterbij. Hij heeft moeite om het leven aldaar weer te geven en de impact van de situatie op een gezin. Wat het daadwerkelijk allemaal teweegbrengt en hoe het zover heeft kunnen komen, blijft uiterst onduidelijk. Opvallend detail is dat de productie mede is verzorgd door de gebroeders Dardenne die met het onlangs verschenen Le Jeune Ahmed een vergelijkbaar thema aansneden.
