De Griekse dramathriller The Miracle of the Sargasso Sea bedient zich uitvoerig van symboliek en profetische metaforen. Hij speelt zich merendeels af in een moerassige kusstreek in het westen van het Griekse vasteland. Daar in een dorpje in Mesolongi teert de lokale gemeenschap op het kweken en verwerken van paling. De langwerpige vis zwemt helemaal naar de Atlantische Oceaan, de Sargassozee om precies te zijn, om te paren.
Wat hier de symboliek van moet zijn blijft wat onduidelijk, maar daar heeft filmmaker Syllas Tzoumerkas wel meer last van. De vissen moeten een enorme afstand afleggen om hun toekomst veilig te stellen en de Sargassozee is een gebied tussen verschillende oceaanstromen in. Zoiets zal het dan wel zijn. In het dorpje woont en werkt de introverte Rita (gespeeld door een van de scenaristen) in de visverwerkingsindustrie. Ze heeft grote moeite haar leven in balans te houden. Haar moeder is dementerend en haar broer zet haar in voor de drugshandel. En dan lijdt de vrouw ook nog aan visoenen van het Bijbelse soort.
Naast Rita is er nog een andere hoofdpersoon. Politieagent Elisabeth is jaren geleden het hectische Athene ontvlucht omdat een terroristische groepering die ze op de korrel had haar en haar zoon bedreigde. In Mesolongi mag ze opnieuw aan de bak als rechercheur, maar ze heeft haar leven verre van op orde. Ze drinkt te veel, snuift coke en heeft nietsbetekenende ontmoetingen met mannen. Op het professionele vlak is ze van de harde hand.
Tzoumerkas trekt er ruim een uur voor uit om een beetje op gang te komen met zijn verhaal. Twee vrouwen die zichtbaar worstelen met het leven en verlangen naar een uitweg. Dat is wat ze bindt, maar Tzoumerkas lijkt niet de aangewezen persoon om hun strijd vorm te geven, laat staan om de parallellen in hun levens grondig uit te diepen. Plotmatig treuzelt de filmmaker enorm, alsof hij ook niet weet wat hij met de twee vrouwen en hun strubbelingen moet aanvangen. Zo drentelt hij van het ene triviale incident naar het andere. Het blijkt achteraf allemaal opmaat naar de laatste akte, maar Tzoumerkas vervreemdt de kijker van zich door zijn gebrek aan richting.
Er is dan ook een ingrijpende gebeurtenis nodig om Elisabeth en Rita samen te brengen. Vanaf dat moment trapt Tzoumerkas vol op het gaspedaal en contrasteert hierdoor sterk met de ellenlange introducties die hij op touw zette. Het wordt opeens een whodunit die snel afgeraffeld moet worden. Het resultaat is een wispelturige en ongebalanceerde janboel. De regisseur trakteert ons op prachtige plaatjes van het kustgebied, met name in Rita's visioenen, maar die doen de middelmatigheid van het plot en de lukrake metaforen niet vergeten. The Miracle of the Sargasso Sea klokt bijna twee uur, maar het voelt als het dubbele. En dat is nooit een goed teken.
