Als je de liefde van je leven hebt gevonden en vastbesloten bent om voor altijd bij elkaar te blijven, wat is er dan mooier dan het bezegelen van je liefde met een kindje? Dat is dan ook de situatie waar de Marokkaans-Israëlische Omer het meest naar verlangt. Als haar partner tijdens een vrijpartij aangeeft wel wat voor eigen kroost te voelen lijkt hun geluk compleet.
Er is echter wel een omstandigheid die de kinderwens van danseres Omer een stuk ingewikkelder maakt. Ze is namelijk getrouwd met een vrouw en een natuurlijke zwangerschap is een stuk lastiger te verwezenlijken. Vrouw Bar, een succesvol kok met een eigen zaak, heeft bovendien een medische historie waardoor zij geen kindje kan dragen. Nu beide neuzen dezelfde kant opstaan lijkt niets hun wens in de weg te staan.
Het Israëlische drama Two behandelt de strubbelingen die het stel moet doormaken om moeder te worden. Dat heeft aanvankelijk vooral een praktisch en zelfs lichtkomisch karakter als Omer en Bar zich oriënteren op de site van de spermabank en hun verbazing niet kunnen onderdrukken als ze een vingerhoedje aan mannelijk zaad mee naar huis krijgen. Maar een opgewekte toon blijkt hier niet de beste manier om dit soort thematiek aan te pakken.
De kabbelende en episodische aanpak die filmmaker Astar Alkayam in haar debuutfilm tentoonspreidt krijgt gaandeweg een steeds frustrerender karakter. Het stel is optimistisch ingesteld en stelt steeds de verwachtingen bij. De echtgenotes zijn bovendien niet te beroerd om bij tegenslagen het roer om te gooien en - zoals dat zo tenenkrommend heet - out of the box te denken.
Helaas blijft het hier ook wel bij. De dramatische en emotionele scènes die tussen het tweetal ontstaan zijn vooral situationeel van aard. Hierdoor krijg je het gevoel dat ze alles aan kunnen, want tja hun liefde en zelfs geduld is immers evident. Alkayam, die tevens het scenario schreef, houdt de zaken echter teleurstellend vlak. Hieraan is ook het gebrek aan achtergrond van de dames debet. Alkayam dient informatie pas aan als het nodig is, maar waar het stel vandaan komt is onduidelijk.
Het duurt bijna een uur voordat de zaken op scherp komen te staan en het er wel eens naar zou kunnen neigen dat de kinderwens van Omer en Bar hun huwelijk op het spel zet. Alkayam weet niet te doseren en legt een veel te gemoedelijk en gammel fundament voor de toekomst van het stel.
Bovendien staart Alkayam zich blind op alleen het stel en hebben buitenstaanders, onder wie familie en vrienden, geen enkele rol van betekenis. En met het gehint op de relationele inmenging van een andere vrouw wordt verder niets gedaan. Dat geldt ook voor sommige dialogen, want maken aanstaande moeder zich nou serieus zorgen om de grootte van het geslachtsdeel van een mogelijke zoon?
Het lukt de filmmaker maar niet om haar publiek voor het gelukkige stel te winnen. Alkayam grossiert in platitudes en een soapachtige aanpak. Omdat Omer en Bar zonder enige voorkennis worden geïntroduceerd is het lastig meeleven. Als de zaken op de spits worden gedreven dan maakt Alkayam het zich er te gemakkelijk vanaf door dialogen af te kappen of scènes niet uit te spelen. Two is een aaneenschakeling van gemiste kansen.
