Regie: Amy Poehler | Scenario: Mark Monroe | Speelduur: 103 minuten | Jaar: 2022

In de naoorlogse jaren vormden Lucille Ball en Desi Arnaz een pioniersduo in de wereld van komische televisie. Dat dit niet zonder slag of stoot ging, konden we enkele maanden geleden al zien toen hun verhaal tot dramafilm werd bewerkt voor Being the Ricardos. Nu is het de beurt aan collega-comédienne Amy Poehler om de levensloop van dit iconische tweetal nogmaals te vertellen. Met behulp van archiefbeelden en openhartige interviews met familieleden en betrokkenen weet Poehler een aardig totaalbeeld te schetsen van twee stormachtige levens, zowel op de beeldbuis als daarbuietn.

Dat de regie van Lucy and Desi in handen is van een comédienne blijkt bij deze navertelling al snel. De nadruk ligt door de hele film vooral op de uitzonderlijke klasse waarmee Lucille Ball de Verenigde Staten veroverde en het televisielandschap voorgoed veranderde. Hoewel ook haar tegenspeler, levenspartner en onvermoeibare producent Desi Arnaz uitgebreid aan bod komt, ligt de liefde en passie van Poehler overduidelijk bij de vrouwelijke helft van het duo. Met haar begint ze, met haar zet ze de toon en met haar eindigt ze.

Waar Being the Ricardos een hervertelling was van de meest dramatische en turbulente periode uit het leven van dit tweetal, kijkt Lucy and Desi verder. Het gaat niet alleen over die ene razend succesvolle moeder aller sitcoms en de maatschappelijke schandalen en politieke druk die op ze werd uitgeoefend. Het grote schandaal over de communistische invloeden van Ball krijgt niet meer dan een paar minuten aandacht. Poehler wil het hele verhaal vertellen, van hoe de twee komische carrières samensmelten tot één en hoe dit zijn weerslag heeft op de twee levens, ook nadat ze de liefde voor elkaar niet meer dagelijks kunnen opbrengen.

De wijze waarop de biografie zich ontvouwt is echter weinig vernieuwend. Hoewel de voorkeur van de regisseuse duidelijk is, blijft een zichtbare hand achterwege. De documentaire is betrekkelijk fantasieloos vormgegeven, het verhaal wordt chronologisch verteld met overbekende elementen. De archiefbeelden worden met voorspelbare regelmaat afgewisseld door de pratende hoofden van ingewijden en bekenden in nietszeggende huisdecors, terwijl maatschappelijke context wordt geschetst door uitgeknipte krantenkoppen en nieuwsbulletins. Het houdt het cinematografische deel van de documentaire kleurloos, waardoor alle kleur moet komen van het onderwerp.

Kleur heeft het onderwerp gelukkig genoeg. Vooral de zwart-witbeelden uit I Love Lucy blijven een genot om naar te kijken. Deze originele authenticiteit maakt Lucy and Deci ruim de moeite waard, helemaal als tweeluik met een gedramatiseerde speelfilm over diezelfde kleurrijke episode. Kijk ze wel in de volgorde van verschijnen, want de volledige en nauwkeurige vertelling van Poehler laat weinig ruimte over voor de sensatie uit Being the Ricardos. Gelukkig is nauwkeurig in sommige gevallen nog steeds kleurrijk genoeg.

Lucy and Deci is te zien bij Prime Video.