Klik, klik, klik, gaan de camera's in de indrukwekkende documentaire The Princess. Diana, die naast toekomstig manlief prins Charles staat, is net een doodsbang vogeltje dat niets moet hebben van al die aandacht. Helaas zijn deze eerste geschoten plaatjes nog maar het begin. Lady Di, zoals ze liefkozend genoemd zal worden, bevindt zich aan het begin van een nachtmerrie. Ze weet nog niet dat de paparazzi haar op zullen jagen, tot de onvermijdelijke en bekende dood erop zal volgen.
Zonder de klassieke pratende hoofden of een voice-over die commentaar geeft, laat regisseur Ed Perkins de beelden voor zich spreken. En dan valt op dat Diana niet eens echt de hoofdrol heeft in de tragische vertelling. Ze blijft verscholen achter de miljoenen foto's, smeuïge roddelartikelen en de talloze tv-optredens. The Princess wordt voornamelijk gedomineerd door dat zenuw-wekkende klikgeluid.
De Engelse monarchie, die toen relatief kortgeleden had besloten om wat transparanter te worden en een band te zoeken met hun onderdanen, nodigde de roddelpers uit in de wereld van de koninklijke familie. Reken maar dat die fotografen en journalisten daar gretig gebruik van maakten, met als gevolg dat ook het publiek zicht kreeg van wat er achter de schermen gebeurden. En het publiek vond dat prachtig. Het gevolg? Meer verslaggeving over de koninklijke familie. Nog meer geluiden van snel klikkende camera's.
Na de schandalen die Diana en prins Charles uiteendreven bewandelde zij haar eigen pad en smeekte de roddelpers om het rustiger aan te doen. Maar daar waar de koninklijke familie zich vastklampt aan protocollen, straalt Diana warmte en liefde uit. Geen wonder dat de roddelpers de camera's onafgebroken door laat klikken. En het volk haar op een torenhoog voetstuk plaatst.
Die bewondering is het beste te beschrijven als massahysterie. Bizar, hoe iedere stap van Lady Di tot op de voet werd gevolgd. Het is terecht om de met camera's klikkende pers te beschuldigen van opjaaggedrag, maar wat voor het gemak wordt vergeten is wie al die foto's en verhalen wil zien en lezen. Het is een wisselwerking tussen het publiek en de pers, waarbij beide partijen elkaar steeds harder opfokken. Ze smeedden zo een gouden kooi voor Diana waar zij niet uit kon komen.
Hoe hardnekkig Diana's aanbidding was, blijkt wel uit de nasleep van het dodelijke ongeluk. Het volk kwam massaal opdagen voor de begrafenis en verkeerde in diepe rouw. En de camera's? Die blijven tot op de dag van vandaag nog altijd doorklikken. Diana zal vanaf een wolkje hoofdschuddend toekijken.
