Garfield: The Movie (2004) werd in Nederland aanvankelijk alleen uitgebracht in nagesynchroniseerde versie. Een misvatting van de distributeur die niet had gerekend op interesse van volwassenen. De originele versie kwam alsnog, maar zonder ondertiteling want daar was geen tijd meer voor. Die fout wordt niet nogmaals gemaakt, maar dit keer lijkt de film zich juist op het jongste publiek te richten.
Garfield leeft samen met hond Odi een hemels huisdierenleven bij Jon, voornamelijk omdat hij daar naar hartenlust zijn buik mag vullen met alles waar hij trek in heeft. Op een nacht worden ze ontvoerd en gedwongen om mee te helpen met een grootse melkroof. Het ergste voor Garfield is dat hij moet samenwerken met zijn vader die hem als kitten heeft achtergelaten.
Het eerste wat opvalt is dat Garfield redelijk simpel is geanimeerd. Hij lijkt letterlijk overgenomen uit Jim Davis' originele strip. Het zou niet verbazen als blijkt dat die keuze is gemaakt om een Sonic the Hedgehog-debacle te voorkomen, waarbij een stelletje volwassenen steen en been klaagde over elke afwijking van het origineel.
Een andere verklaring voor de gemakzuchtige animatie is dat hij niet is gemaakt voor een volwassen publiek. Toch zijn de makers niet vergeten dat de kinderen naar de bioscoop komen met oudere begeleiders, want er worden hier en daar wat grappen geserveerd die aan de kleintjes voorbij zullen gaan.
Qua stemcasting is de film een tegenpool van zijn voorganger van twintig jaar geleden. Toen was Bill Murray in zijn eentje een ster met zijn cynische stem voor Garfield. In deze nieuwe versie is Garfields stemvertolker juist de minst overtuigende. Chris Pratt brengt andere emoties over, maar over het algemeen is zijn Garfield neutraal. Alle andere personages zijn perfect gecast, waaronder twee acteurs die elke aflevering van Ted Lasso met elkaar hebben samengewerkt. Zelfs Snoop Dogg is even te horen, als kat nog wel!
Volwassen kijkers moeten ook niet te lang stilstaan bij de logica van de wereld. Wanneer katten praten, horen mensen dat als gemiauw, maar ze lopen wel altijd op hun achterpoten. Er bestaat een vertaal-app die heel wat geluiden van dieren kan vertalen naar mensentaal, maar daar maakt kennelijk alleen één enkele beveiliger gebruik van. Niemand kijkt ervan op als een stier, ook lopend op zijn achterpoten, ergens probeert in te breken. Dit is de realiteit en daar moet iedereen het mee doen.
Voor degenen die de eerste en/of tweede Chicken Run hebben gezien, is het onmogelijk geen associaties te krijgen bij het zien van de melkfabriek en de strenge bewaakster die daar alles nauwlettend in de gaten houdt. Maar toch is het verder een eigen verhaal, hoewel niet bijster origineel en ook niet altijd even boeiend. Jonge kijkers zullen echter genoeg lol ervaren.
Vanwege de beperktere doelgroep zal Garfield het succes van The Super Mario Bros. Movie niet evenaren, maar dat lijkt ook niet de intentie te zijn. Een speelduur van honderd minuten lijkt misschien wat aan de lange kant voor de kleintjes, maar de vaart zit er genoeg in om de verveling weg te houden.
De boodschap van de film, dat een afwezige ouder stiekem toch aanwezig is zonder dat het kind het in de gaten heeft, is misschien niet de sterkste maar zorgt voor een happy end. Er zitten wel wat flitsen in waar niet voor gewaarschuwd wordt, dus mogelijk geen verstandige filmkeuze als je daar gevoelig voor bent.
