Bleeding Love is het speelfilmdebuut van de Nederlandse Emma Westenberg, die eerder videoclips, commercials, kortfilms en televisieafleveringen maakte. Niet geheel onervaren dus, maar met een hoofdrol voor Hollywoodster Ewan McGregor, een andere hoofdrol voor zijn dochter en beiden in een rol als producent is het altijd even afwachten of zo'n relatief nieuwe regisseur de kans krijgt een eigen stempel op het project te drukken. Dat lukt vrij goed, al is Bleeding Love onder de streep waarschijnlijk toch iets meer een McGregor-product dan een Westenberg-film.
Een van de redenen is dat Clara McGregor tevens als schrijver op de aftiteling staat en haar verhaal wat persoonlijke tintjes bevat. Ewan en Clara McGregor spelen in de film vader en dochter, wier getroebleerde relatie gedefinieerd wordt door hun verslavingen. Beide McGregors hebben daar in het verleden zelf ook mee geworsteld. Ook wel een mooi toeval dat Clara ongeveer even oud is als haar vader ten tijde van Trainspotting en dat die klassieke film over verslaving uitkwam in haar geboortejaar.
Bleeding Love is een roadmovie, maar wat voor een is in de openingsfase niet meteen duidelijk. De trip is namelijk al begonnen, maar waarheen en met wie wordt gaandeweg ingevuld. Afgaand op hun leeftijden is het aannemelijk dat het getoonde tweetal dat een Amerikaans woestijnlandschap doorkruist vader en dochter is. Dat zij bij een plaspauze hard wegrent en hij er direct achteraangaat duidt eerder op een ontvoering. De waarheid ligt ergens in het midden: de vader brengt zijn dochter naar een afkickcentrum.
Door te openen in media res heeft Bleeding Love een aangenaam intrigerende opening: hier zijn twee mensen in een auto, wat wil je weten? De film vult de details vervolgens soepel in zonder onnodige scènes. We zien dus niet hoe de naamloze dochter kortgeleden bijna overleed door een overdosis noch hoe de naamloze vader haar vervolgens ophaalde uit het ziekenhuis en met haar koers zette naar Santa Fe. Er zijn weliswaar flashbacks die hun gezamenlijke verleden tonen, maar wat er op dit moment precies speelt moet vooral van de acteurs komen.
Vooral Clara McGregor krijgt daarvoor een paar mooie gelegenheden. Wanneer haar personage op een familiefeestje belandt knoopt ze direct op flirterige wijze een gesprek aan met een leeftijdsgenoot, zodat die haar van een drankje kan voorzien. Zodra ze dat heeft, wil ze gebruikmaken van het toilet omdat ze in de badkamer medicijnen hoopt te vinden. Dat ze haar charme zo gemakkelijk aanwendt is zorgelijk, maar uiteindelijk blijkt dit tafereel nog relatief onschuldig. In een latere fase laat ze zich in met heel wat schimmigere types om haar verslaving te voeden.
Ze heeft haar verslavingen niet van een vreemde, want haar vader worstelde daar in het verleden minstens zo hevig mee. Daardoor liet hij haar en haar moeder in de steek en misschien wel juist die afwezigheid heeft haar gemaakt tot de verslaafde die ze nu is. Hun roadtrip confronteert hem met het probleemgeval dat hij zelf ooit was en laat haar zien dat een uitweg mogelijk is. Wanneer het tweetal een AA-meeting bezoekt vertelt hij zijn verhaal aan alle aanwezigen, maar vooral aan zijn dochter. Alleen is zij nou juist degene die er niet naar wil luisteren.
Ewan McGregor speelt deze vader niet zozeer als wijze mentor, maar eerder als iemand die door schade en schande wijs is geworden en allerminst onkreukbaar is. Zijn verleden draagt hij nog steeds met zich mee. Wanneer hij in een kroeg wanhopig komt vragen of iemand zijn dochter heeft gezien, zet de barman ongevraagd een drankje voor hem neer. Voor een kort moment is overduidelijk hoezeer hij de verleiding moet weerstaan om daarmee zijn paniek weg te spoelen. Voor deze man is alcohol als een oude vriend die hij eigenlijk niet meer hoopt tegen te komen.
De film ging een jaar geleden in première op het festival South by Southwest als You Sing Loud, I Sing Louder. Dat de titel uiteindelijk Bleeding Love werd, lijkt een gecalculeerde keuze om te kapitaliseren op het bekende popnummer van Leona Lewis. Dat zit ook in de film, maar jammer genoeg in een scène die niet zo goed is als hij zou kunnen zijn. Het is een overbekend tafereel: het nummer begint te spelen op de radio, de vader zingt gelijk enthousiast mee en na de nodige terughoudendheid gaat zij ook overstag. Een lekker feelgoodmoment.
Maar was het niet interessanter geweest als zij stug had volgehouden en hij dus het hele nummer in zijn eentje had moeten uitzingen? Of had dit moment van harmonie op een stevige manier voortijdig beëindigd moeten worden? Hun gezamenlijke zangsessie wordt weliswaar onderbroken door een telefonische oproep, maar het moment van ontlading heeft al plaatsgevonden. Om echt effectief te zijn, zou de telefoon precies op het moment dat zij besluit mee te zingen moeten afgaan. Voor een film die draait om het fragiele contact tussen vader en dochter is dit een gemiste kans.
Deze scène is enigszins exemplarisch voor de film: netjes uitgevoerd, maar het had wel iets meer mogen schuren. Er zijn verwijten en frustraties, maar zelden bekruipt het idee dat het nooit meer goed gaat komen tussen de hoofdpersonen. Er is weliswaar één flinke ruzie waarin de acteurs zich fijn kunnen uitleven, maar een film zoals deze had nog veel meer kunnen halen uit momenten van apathie en stilte.
