Paul Verhoeven was niet erg te spreken over de remakes van zijn films RoboCop en Total Recall. Niet omdat hij ze slecht vond, maar omdat ze totaal geen humor hadden. Ze hoefden geen grapjes te hebben, maar enige vorm van satire was gezien de plots wel passend geweest. De makers van de remake van Road House hadden dit vast niet in hun achterhoofd toen ze aan hun scenario werkten, maar slagen desalniettemin waar de eerdergenoemde remakes faalden. Hun remake bevat zelfs grapjes.
Frankie runt een strandtent met live muziek waar het er de laatste tijd erg wild aan toegaat. Ze is aldus op zoek naar een uitsmijter waar niet mee te spotten valt en stuit per toeval op Dalton, die zijn kost verdient met boksen. Dat is makkelijk geld verdienen, want zodra zijn tegenstanders hem in de ring zien bedanken ze voor de eer. Het werk in de strandtent is wat uitdagender, want Frankies functieomschrijving blijkt een understatement.
Deze remake van de cultklassieker uit de jaren tachtig pakt het al vanaf de opening goed aan. Het origineel introduceert Dalton, gespeeld door Patrick Swayze, in een tent die perfect wordt gerund wat betreft het aanpakken van ruzies. In de nieuwe versie komt Frankie naar een vechtclub om een beruchte knokker te vinden (gespeeld door Post Malone), maar zodra die met de staart tussen de benen vlucht voor Jake Gyllenhaals Dalton is de oude introductie overtroffen: dit is de man waar de grootste bikkels voor vrezen.
Ook is er een andere setting: de Florida Keys, een reeks eilanden in het zuidelijkste uiteinde van Florida, een prachtig paradijsje. Dalton is er amper een dag of elke voorbijganger groet hem vriendelijk bij zijn naam. In de strandtent genaamd Road House gaat het er inderdaad niet heel gezellig aan toe en het is niet slechts de dreigende motorbende die de helft van het meubilair vernielt. Gyllenhaals Dalton bekijkt het allemaal met een koele grijns en steekt pas een vinger uit als er geen andere oplossing is.
De originele Road House staat tegenwoordig bekend als camp voor mannen, een 'guilty pleasure'. Er wordt veel in gevochten, er komen wat ronde borsten in beeld en het hoofdpersonage is hoe menig man graag zou willen zijn. Dat is in deze remake niet anders. De nieuwe Dalton is niet van zijn stuk te brengen, maar eenieder die toch een poging waagt zal het bezuren. Ook wanneer het een hele groep mannen betreft.
Naderhand brengt Dalton de in elkaar geslagen mannen zelf naar het lokale ziekenhuis. Hij waarschuwt zelfs voor een aankomende hobbel in de weg. Mocht iemand nog het idee hebben dat deze film zichzelf serieus neemt, dan vervaagt hier de laatste twijfel. Net als in het origineel heeft de bar lekkere live muziek en zit de band achter kippengaas om beschermd te zijn tegen het wilde publiek. Iets wat alleen in films voorkomt.
De slechterik is een arrogant kwalletje met een rijke vader die anderen zijn vuile klusjes laat opknappen, goed gespeeld door Billy Magnussen. Voor een gelijkwaardige tegenstander van Dalton is de beroemde bokser Conor McGregor gecast. In zijn introductie loopt hij hardop lachend poedelnaakt door de straat. Dat McGregor kan niet acteren maakt hem niet minder dreigend.
De vechtpartijen mogen er zijn. Gyllenhaal heeft zichzelf fysiek weer opgepompt en wat vechttechnieken aangeleerd. Er vliegen heel wat stuntmensen door het beeld in strak gechoreografeerde knokpartijen. En om het eerlijk te maken komt niemand er ongedeerd vanaf. Af en toe last een computer beelden aan elkaar zodat het lijkt alsof iets als een ononderbroken shot is gefilmd, maar niet vloeiend genoeg om te overtuigen.
Het valt niet uit te sluiten dat deze remake net als het origineel in de toekomst zal worden beschouwd als een vermakelijke foute film. Toch heeft deze versie iets wat zijn voorganger niet had: een dieperliggend thema. Frankie vindt Dalton op een plek waar publiek betaalt om mensen met elkaar op de vuist te zien gaan. Ooit was hij een professionele vechter in volle arena's. Zodra een gast een ruzie opmerkt roept hij "Bar fight!" en de hele tent gaat los. Geweld als genormaliseerd onderdeel van de Amerikaanse maatschappij.
De nieuwe Road House is een welkome verrassing: een vermakelijke actiefilm met zowel humor als een dieper laagje. Noemt het gerust een typische jarentachtigfilm geproduceerd naar de huidige standaarden. Wie het origineel niet heeft gezien zal de knipogen missen, maar meer ook niet; het verhaal staat volledig op eigen poten. Op heel gespierde doch uiterst flexibele poten.
Road House is te zien bij Prime Video.
