In 1982 verscheen de vierde roman van de Amerikaanse schrijver en activist Alice Walker. Haar The Color Purple verscheen niet zonder controverse maar won tevens de Pulitzerprijs. Het boek werd al snel opgepakt door het team van Steven Spielberg, die hiermee de carrière van Whoopi Goldberg lanceerde. Spielberg haalde elf Oscarnominaties binnen, maar verzilverde geen enkele. Walkers boek werd in 2005 bewerkt tot een musical op Broadway.
Deze musical is nu verfilmd. Een remake van Spielbergs klassieker mogen we het zeker niet noemen. Walkers boek is grotendeels intact gebleven en beslaat een periode van bijna veertig jaar in de Amerikaanse staat Georgia aan het begin van de twintigste eeuw. Hoofdpersoon is - volgens de woorden van haar eigen vader- lelijk eendje Celie, die een hechte band onderhoudt met haar jongere zus Nettie. Celies leven wordt gekenmerkt door ongekende tragiek en onrecht: ze heeft al twee kinderen gebaard, verwekt door haar eigen vader, die ze heeft moeten afstaan.
Tot overmaat van ramp laat Celies vader haar meegaan met de brute Mister, die haar beschouwt als zijn nieuwe huishoudslaaf en kindermeisje voor zijn eigen drie kinderen. Wanneer Nettie op een dag aanklopt bij het huis van Mister en Celie lijken de zussen herenigd. Lang duurt de vreugde niet, want na een conflict wordt Nettie het huis uitgetrapt. De zussen zullen hun levens gescheiden van elkaar moeten leven. De jaren vliegen voorbij, het gemis wordt alsmaar groter en Celie gaat gebukt onder het juk van haar gewelddadige echtgenoot.
God komt overal in terug als je maar goed genoeg kijkt, zo stelt de ex van Mister, de extravagante en flamboyante zangeres Shug Avery. "Ik denk dat God flink pissig zal zijn als je in een bloemenveld langs de kleur paars zou lopen en je het niet op zal merken," zo vervolgt ze tegenover Celie. Niet alleen is dit de verklaring voor de titel van Walkers bestseller, de kleur staat ook voor kracht en loyaliteit. Hiermee zijn de belangrijkste thema's van het verhaal samen te vatten. Het draait niet alleen om de band tussen de zussen, maar ook om de transformatie van Celie naar een krachtige vrouw die voor zichzelf opkomt en geen kerels meer nodig heeft. Shug heeft hierin een grote rol.
The Color Purple is een klassieke musicalverfilming, waarbij de personages regelmatig uit hun dagelijkse sores ontsnappen en dromen over een betere toekomst door in zang en dans uit te barsten. De muziek van de hand van Brenda Russell, Allee Willis en Stephen Bray is een mix van gospel, blues en r&b en wordt op krachtig wijze vertolkt door de diverse actrices die in de huid van Celie en haar entourage zijn gekropen. Aan deze verfilming werd zelfs nog een nieuw nummer toegevoegd (uiteraard om kans te maken op een Oscar voor beste lied).
De verfilming van Blitz Bazawule kent een behoorlijk taai tussenstuk waarin Celie mensonterende ontberingen moet doorstaan, maar ook weer een beetje hoop in een nieuwe liefde vindt. Deze serieuze akte leent zich minder goed voor muzikale ontboezemingen en er wordt dan ook weinig gezongen. Bazawule weet de hoop erin te houden met de introductie van Sofia, de vrouw van Misters zoon. Dit is een vrijgevochten dame die zich door geen man bang laat maken en op zelfverzekerde en licht humoristische wijze wordt vertolkt door Orange Is the New Black-ster Danielle Brooks, die de rol ook op Broadway speelde.
Het voornaamste probleem met deze nieuwe musical is de razendsnelle en hierdoor ongeloofwaardige manier waarop personages opeens een verandering doormaken. Dit geldt niet alleen voor Celie, maar ook voor Mister. Bovendien hadden de castingdirectors wel wat beter hun werk mogen doen. Celie en Nettie lijken voor geen meter op elkaar en ook de verschillende actrices die Celie vertolken hebben weinig van elkaar weg. Niet dat het een straf is om The Little Mermaid-ster Halle Bailey te zien in een bijrol als de jonge Nettie.
Deze versie van The Color Purple is wel weer explicieter en uitgesprokener wat betreft Celies verlangens. Bij het verschijnen van Walkers boek ontstond hierover de nodige ophef. Om de moed van de hedendaagse scenaristen luister bij te zetten werd het voor een Oscar genomineerde nummer Miss Celie's Blues uit Spielbergs film weer van stal gehaald dat in de Broadwayproductie juist ontbrak.
Ook veertig jaar na het verschijn van Walkers roman is The Color Purple een indringende ervaring met thematiek die tot op de dag van vandaag relevant is. Als producenten traden onder meer Spielberg, Walker, Oprah Winfrey en Quincy Jones op. De combinatie van hartverscheurend drama en shownummers pakt verrassend gebalanceerd en zelfs natuurlijk uit.
