"Een van de grootste mysteries uit de sportgeschiedenis", noemt Prime Video het plotse carrière-einde van American footballspeler Barry Sanders. Een kleine vijfentwintig jaar nadat Sanders schijnbaar uit het niets zijn schoenen aan de wilgen hing, probeert de streamingdienst - met medewerking van de hoofdverdachte zelf - te duiden waarom de razendsnelle running back er op zijn vermeende hoogtepunt de brui aan gaf. Een bescheiden spoiler alert is op zijn plaats: zo raadselachtig als de makers Sanders' beslissing proberen voor te doen, wordt het in Bye Bye Barry eigenlijk nooit.
In 1989 werd Barry Sanders tijdens de beruchte NFL Draft gekozen om als professioneel footballspeler uit te komen voor de Detroit Lions. De jonge Amerikaan had zich als running back (de speler die passes ontvangt en de bal op snelheid in de puntenzone moet zien te krijgen) van Oklahama State University al flink in de kijker gespeeld, maar bij de Lions zou hij zich ontwikkelen tot een heuse football-legende. Wie de talrijke wedstrijdbeelden in deze sportdocumentaire voorbij ziet komen, zal ongetwijfeld begrijpen waarom: eenmaal op snelheid was Sanders zo goed als ongrijpbaar.
Als je het puur op het sportarchief betrekt, is Bye Bye Barry een feest voor de liefhebber. De relatief geruisloze Nederlandse release van de uitstekende Netflix-serie Quarterback onderstreepte alleen nog maar eens dat de volkssport hier niet op massa's volgers kan rekenen. Helpt de teaser van een sportmysterie misschien om die kloof te dichten? Je helpt het de makers op voorhand hopen, maar juist als het op dat mysterie aankomt blijkt de documentaire rijkelijk te overdrijven.
Alsof de filmtitel en de synopsis nog niet genoeg doen om Sanders carrièrestop tot mythe te verheffen, doet het flitsende openingskwartier daar nog een schepje bovenop. De teaser-achtige opening bevat direct een aantal kernachtige interviewfragmenten, zowel van Sanders toén als van Sanders nú, maar de montage en begeleidende muziek zijn zodanig vluchtig en pompeus dat je moeilijk van diepgravende onthullingen kunt spreken. De drie samenwerkende regisseurs (die hoofdzakelijk een achtergrond hebben in tv-producties over de NFL) wekken zo de indruk dat het tipje van de sluier zojuist is opgelicht, en dat de 'echte' antwoorden later komen.
De ironie wil dat juist die vroege interviewfragmenten al veel doen om de mythe van Sanders' footballpensioen te ontkrachten. De running back wilde vooral wedstrijden spelen (en winnen); zijn vader bleek als trotse supporter meer om alle bijkomende poespas te geven dan hijzelf. De sportrecords die op termijn binnen handbereik waren, zeiden hem lang niet zoveel als de buitenwereld vanzelfsprekend achtte, en de media die de NFL verslaan noemt hij 'niet noodzakelijk': "Ze geven niet om je, ze willen alleen wat ze uit je kunnen halen".
In 1999 stond het nieuwe footballseizoen op het punt van beginnen toen Sanders het vliegtuig pakte naar Londen. Hij hing er een paar weken rond, meldde zich niet meer op het trainingsveld en bevestigde zijn pensioen via een faxbericht. Het is tekenend dat Sanders' jongvolwassen zoons tijdens een nieuw, hedendaags familiebezoek aan de Engelse hoofdstad (schijnbaar geïnitieerd door de documentairemakers) eigenlijk ook geen idee zeggen te hebben waarom het pensioen van hun vader zo'n aardverschuiving was.
Bye Bye Barry bewaart zijn definitieve conclusies wel degelijk tot het einde, maar het voornemen van een schokkende onthulling moet ergens onderweg zijn achtergelaten. Op een vroege hint dat Sanders' nieuwe coach Bobby Ross (vanaf 1997) misschien iets met de carrièrestop te maken had, komen de makers überhaupt niet meer terug. "Iedereen die de Detroit Lions in de loop van de jaren negentig zag spelen, begreep prima waarom Sanders het op een gegeven moment voor gezien hield", schrijft een kijker online. Laat dat nu precies de lezing zijn die Sanders en de makers uiteindelijk zonder al te veel toeters en bellen bevestigen.
Bye Bye Barry is te zien bij Prime Video.