Typecasting is wanneer een acteur steeds dezelfde soort rol krijgt aangeboden. Dat kan een acteur dwars zitten of die kan er glorieus in meegaan. In de serie The Boys speelt Antony Starr een onaantastbare superheld die toevallig ook psychopaat is: een uiterst verontrustend typetje. Dus voor de rol van dubieuze, intimiderende vader wisten de makers van Cobweb meteen bij wie ze aan moesten kloppen. Voor nu lijkt de beste man zich daar nog wel mee te vermaken.
Halloween nadert, en de ouders van kleine Peter beginnen zich wat nerveuzer te gedragen. Een stem die uit de muur lijkt te komen naast Peters slaapkamer - eentje die hij in de eerste instantie eng vindt, maar al gauw zelf gaat opzoeken - spoort hem aan om voor zichzelf op te komen. Dat lijkt de situatie te verergeren, maar het brengt hem wel dichter naar uitvogelen wat er precies aan de hand is binnen zijn gezin.
Hoeveel horrorfans staan wel eens stil bij de gebruikelijke trucjes van het genre? Als ik een geest zou zijn, zou ik niet mijn tijd verdoen aan het verschuiven van een stoel. En waarom loopt een personage dat zich letterlijk van geen kwaad bewust is nou toch zo traag en huiverend af op die deur? Cobweb maakt gretig gebruik van dit soort standaard nonsens.
Filmmakers doen dat omdat het vaak effectief is. Het is niet logisch, maar het laat de kijker wat dieper wegzakken in de bioscoopstoel. In dit geval is de spanning verre van ondraaglijk, maar de sfeer zit er wel in. En in plaats van al het gegriezel in de eerste helft te stoppen zodat in de tweede helft het mysterie onderzocht kan worden, wordt het hier langzaam opgeschroefd.
De trailer insinueert een gelijksoortig thema als The Babadook, waar de horror eigenlijk een metafoor is voor een disfunctionele ouder-kindrelatie. Dat zou dan misschien niet bijster origineel zijn, maar een emotionele onderliggende kern is nooit verkeerd. Maar nee, Cobweb bewandelt toch een eigen pad.
Om te beginnen speelt het verhaal zich af tijdens Halloween, maar is de film bijna overal in juli en augustus in de bioscoop te zien. Het is ook een goed teken dat de trailer niet al het hele plot weggeeft. Maar waar Cobweb mee op de proppen komt, is er wel heel erg met de haren bij gesleept. Met een tijd van tweeëntachtig minuten (plus zeven minuten trage aftiteling) is de zit daarentegen zo voorbij.
Erg kort, maar desalniettemin vol 'waarom?'-momenten. Waarom belt die leerkracht die vermoedt dat Peters ouders hun kind misschien mishandelen niet gewoon de kinderbescherming in plaats van steeds zelf langs te gaan? Waarom heeft Peters vader een enorme bloedende wond uit het niets, en heeft iedereen vrede met de simpele verklaring die hij daar voor geeft? Waarom speelt zich al jarenlang iets af in Peters huis zonder dat iemand daar iets van gemerkt heeft?
Het flinterdunne onderliggende thema is, vermoedelijk, dat het kwaad in iemand zit en erfelijk is. Het zou in ieder geval het plot als geheel kunnen verklaren. Want als de aap uit de mouw is, duikt er weer een waarom-vraag op die eigenlijk alleen met die verklaring logisch te beantwoorden is. De climax van de film is erg ongeïnspireerd en gevoelsmatig geen complete afsluiter. Dat proberen de makers thematisch wel zo te verkopen, maar de kleine monoloog die volgt krijgt dat niet voor elkaar.
De sfeer en strakke fotografie tillen het geheel naar een matige voldoende. De wending is misschien slap maar zal evengoed de aandacht erbij houden. Dat Seth Rogen en Evan Goldberg tijdens de openingstitels een vermelding krijgen als producenten is een teken dat dit geen serieus duister drama gaat worden, maar een fantastisch avontuur - fantastisch als in het tegenovergestelde van realistisch. Met de verwachting daarop ingesteld: er bestaan slechtere films. En dat kind dat een bijrol speelt, Luke Busey, is niet de kleinzoon maar de zoon van de negenenzeventigjarige ontspoorde acteur.
