Als een moderne Disneyprinses bewoont de Nigeriaanse Princess een wondere wereld vol lensschitteringen en mistbanken, wilde dieren en knalroze pruiken. Achter alle magie gaat echter een keiharde werkelijkheid schuil. Dat regisseur Roberto De Paolis speelt met sprookjesesthetiek in zijn neorealistische studie van op sekswerk aangewezen illegale immigranten rondom Rome, maakt dat Princess sterk doet denken aan het al even innemende The Florida Project van Sean Baker.
In haar bosrijk langs de kant van een provinciale weg trotseert Princess gewapend met haar iPhone een leger aan hitsige Italianen die tegen een zo laag mogelijke prijs gebruikmaken van haar lichaam. Hoffelijk zijn ze geen van allen. De enige prins op het witte paard is de sporadische politieruiter die jacht maakt op Princess, en een doorgesnoven rijkaard, pochend met zijn witte sportwagen. De Paolis brengt dit grensgebied waar zwarte vrouwen vechten om te overleven scherp en met schurende schoonheid in beeld.
De enige steun die Princess krijgt, is van de lotgenoten met wie ze via haar oortjes continu in verbinding staat. Op haar verjaardag wordt ze enthousiast besproeid met frisdrank door de Nigeriaanse vrouwen met wie ze een kamer deelt. Net als nieuwkomer Kevin Glory zijn deze vrouwen geen professionele acteurs. Hun eigen verhalen zijn echter inwisselbaar met het plot. Er spreekt een sterk gevoel van saamhorigheid uit dit soort momenten, al komt het ook een aantal keer tot een felle confrontatie.
Glory zet een breekbaar, maar strijdvaardig personage neer door te putten uit haar persoonlijke ervaringen als illegale immigrant en sekswerker. Het beeld van een naakte Princess naast een taxi, een verwijzing naar Botticelli's 'De Geboorte van Venus', geeft deze dualiteit sterk weer. Princess weet de harde realiteit te ontvluchten door in haar eigen droomwereld te leven. Want, zo redeneert ze, het is niet haar lichaam dat bloedt, stinkt en seks heeft met schooiers, maar het lichaam van een vrouw in Nigeria met wie ze voor haar vertrek van lichaam is gewisseld.
Dan ontmoet Princess de naar paddenstoelen zoekende Corrado die haar logica bemoeilijkt. Is ze wel in staat om liefde te ontvangen met het lichaam van een ander? Corrado is een einzelgänger die zijn dagen slijt met het voeren van vlees aan duiven, tot ontsteltenis van Princess die aan het begin van de film nog een aangereden vos barbecuet om aan eten te komen. Zij ziet in hem slechts een betalende klant, maar hij lijkt meer voor haar te voelen en weet een zakelijke transactie herhaaldelijk af te houden. Teder peutert de zachtaardige Corrado laag voor laag los bij Princess.
Wanneer de twee na een stroef verlopen date eindigen in de lokale kroeg voelt Princess zich geroepen om een besloten verjaardagsfeest binnen te dringen en daar te zingen, bevestiging zoekend bij de samenleving die haar laat creperen aan de rand van de stad. Het levert een ontwapenende scène op waarin De Paolis twee mensen die in elkaars genegenheid hun vertrouwen in de mensheid enigszins hersteld zien worden, centraal stelt.
Hoewel het liefdesverhaal van Princess en Corrado een Disney-einde verdient, kiest De Paolis voor een ontnuchterend slotstuk dat recht doet aan de degradatie die de Nigeriaanse vrouwen aan wie hij zijn film opdraagt dagelijks ervaren. Net als in The Florida Project zijn droom en werkelijkheid in Princess onwennige buren van elkaar. Een liefdevolle toekomst dient zich aan, maar Princess kan hem niet met beide handen aangrijpen omdat ze te vernederd is. De Paolis laat die wreedheid snoeihard binnenkomen met zijn anti-sprookje.
