Regie: Sitisiri Mongkolsiri| Scenario: Kongdej Jaturanrasamee| Cast: Chutimon "Aokbab" Chuengcharoensukying (Aoy), Gunn Svasti (Tone), Nopachai "Peter" Jayanama (Paul), Prachan Vong-uthaiphan (Bang), Ratchawat Vichianrat (Tue) e.a. | Speelduur: 130 minuten | Jaar: 2023

In een wervelende openingsscène is de crew van een Thaise keuken nerveus aan het werk. Onder begeleiding van een onbehaaglijke jazzsoundtrack hakken en roeren ze kruiden, groenten en zeevruchten door elkaar om het meedogenloze oog van hun chef te overleven. De souschef telt af tot chef Paul, stipt om elf uur, de keuken betreedt. Zorg er maar voor dat je je bordje op schoot hebt staan gedurende Hunger, want tijdens de komende twee uur gaat deze keukentiran nog een hoop serveren.

Ondertussen staat straatchef Aoy te wokken in één van de duizenden wegrestaurantjes van Bangkok. Elke voorbijganger kan haar kunsten zien en ruiken, waaronder junior souschef Tone. Hij overtuigt de straatarme Aoy om in de leer te komen bij chef Paul, die de decadente tent Hunger bestiert. Voor de hogere klassen van het Aziatische land kookt hij onappetijtelijke en peperdure diners, waar de minachting jegens zijn clientèle vanaf straalt. Gelukzalig smijten de rijksten der aarde hun geld over de plank om de kunstwerkjes van chef Paul te verorberen.

Onder de wrede chef start Aoy haar weg naar de culinaire top, waar de crew en zij talloze vernederingen en intimidaties moeten ondergaan. De stalen hiërarchie binnen de keuken dient vooral als allegorie voor de grote klassenverschillen in de Thaise maatschappij. Daarvoor gebruiken regisseur Sitisiri Mongkolsiri en schrijver Kongdej Jaturanrasamee geen subtiele smaken, maar peperen hun boodschap er flink in. Het wrange ervan is dat de sociale elite eerder de naam van de notoire chef consumeert, dan dat zij daadwerkelijk zijn kookkunsten kunnen waarderen. Voor velen van hen zijn de zalige feestmaaltijden parelen voor de zwijnen.

Het motto van chef Paul voor zijn onderdanen is: leren door te breken. Zijn bewind is exemplarisch voor de harteloze wereld, waarin de personages zich bevinden. Mongkolsiri en Jaturanrasamee schetsen zo een zwart-witweergave van Thailand, die door gebrek aan nuance soms vervalt in een moralistisch lesje via magere dialogen. Cinematograaf T-Thawat Taifayongvichit weet echter via beeld de gestoorde wereld beter te vatten. Variërend van wagyu, rijstnoedels en een volledig rund weet hij alle soorten voedsel prachtig in beeld te brengen, en ook het surrealistische vreetfestijn eromheen.

Aoy weet zich gedurende de film los te worstelen uit de grip van chef Paul en te ontsnappen aan het keurslijf van de culinaire wereld in Thailand. Daarmee lijkt de film qua thematiek voornamelijk op arthousefilms als The Menu en Parasite, maar het plot komt meer in de buurt van gameshows als Masterchef of de geanimeerde serie Food Wars!: Shokugeki no Soma. Wat dat betreft is Hunger een lekker hapje voor het oog, maar biedt het uiteindelijk een vijfgangenmenu met losstaande exotische en prikkelende gerechten die samen helaas niet tot een diepere laag komen.

Hunger is te zien bij Netflix.