Het is goed om je empathisch en open-minded op te stellen, en ook om op te komen voor mensen die niet sterk genoeg zijn om dat zelf te doen. Maar iemand op social media blindelings aanvallen kan wel eens verkeerd uitpakken wanneer je je doelwit en de motivatie verkeerd hebt ingeschat. Daaruit vloeit meestal geen verontschuldiging, maar nog meer ruzie. Bodies Bodies Bodies neemt dat concept, en maakt er een slasherfilm van.
Een groepje snuivende en zuipende twintigers komt bij elkaar in het landhuis van een rijke vader, om daar te feesten terwijl buiten een orkaan raast. Al gauw stelt iemand voor om een potje 'bodies bodies bodies' te spelen - een spelletje waar iemand zogenaamd de moordenaar is en de rest moet raden wie dat is. Er wordt nog gewaarschuwd dat het spel altijd tot ruzie leidt, maar ze gaan evengoed van start. Het eindigt deze keer in heel wat meer heisa dan ooit tevoren.
Volgens het officieuze genreclassificatiesysteem behoren films over gruwelijkheden die niet echt kunnen gebeuren (geesten, monsters, enz.) tot het horrorgenre en films over realistische wreedheden tot het thrillergenre (dus ook films waarin een menselijke moordenaar de personages af gaat). Bodies Bodies Bodies kun je om die reden classificeren als thriller, maar ook omdat hij niet erg eng of bloederig is. En vooral omdat het een acteursfilm is.
Dat viel te verwachten, want in de regiestoel voor deze Amerikaanse productie met bekende namen zat niemand minder dan Nederlandse film- en toneelactrice (en schrijfster) Halina Reijn. De focus ligt dus niet op cinematografie of iconische, spannende scènes, maar op het acteerwerk. Stop personages in een situatie waarin ze weinig anders kunnen doen dan veel emoties tonen, en de artiesten kunnen helemaal los gaan.
En dat doen ze! Niet letterlijk, het is geen hysterisch schreeuwfeest. De meeste acteurs leveren goed werk. Deze productie is zichtbaar low-budget (voor Hollywoodstandaarden) en aangezien er dan productioneel minder voorbereid hoeft te worden, kunnen acteurs vóór de opnames uitgebreid repeteren. Oefening baart kunst immers.
Niet bij iedereen overigens. Neem Pete Davidson, die in Amerika bekend is van Saturday Night Live, maar in Nederland meer als de ex-man van Ariana Grande en de ex van Kim Kardashian. Hij maakt er geen potje van, maar zit een beetje vast in zijn rol als komische mentale kettingbotsing. Aangezien enkele dialogen van hem qua stijl afwijken van de rest, lijkt het erop dat hij zich soms aan wat improvisatie waagde. Op de set was dat vast erg lollig.
Het acteerwerk zit het plot wel in de weg soms. Neem de geweldige manier waarop het personage Sophie in het begin van de film haar obsessie met haar nieuwe partner Bee probeert te verdoezelen met stomme lachjes en aanhoudende complimenten. Actrice Amandla Stenberg speelt het perfect. Iemand anders in het huis waarschuwt Bee om op haar hoede te zijn bij Sophie. Spannend, wat zou er spelen? Nou, in ieder geval niet iets dat overeenkomt met dit gedrag. Het was dus fantastisch geacteerd, maar niet functioneel of logisch binnen het plot.
Het flinterdunne plot gaat over niets meer dan personages die rondlopen in een villa om elkaar te vermijden/ontmaskeren - ze kunnen oprecht niet weg: er raast buiten een orkaan, en de enige auto die er is heeft een lege accu. Het gaat daar ook helemaal niet om, het is een satirische blik op 'wokeness'. De personages zijn bijna allemaal van Generatie Z en willen krampachtig begrip tonen voor een ander, maar tegelijkertijd heel wat privileges voor zichzelf opeisen.
Aan het einde komt ijzersterk binnen dat het soms schadelijk kan zijn als je ergens geen kennis van hebt maar er wel allerlei conclusies uit trekt. De climax bestaat uit een lange scène waarin de personages elkaar van allerlei onsympathiek gedrag betichten. De een wil de ander overtreffen door te vermelden hoe ontzettend empathisch ze zijn. Grappig, en het past binnen het thema van het verhaal, maar van een zinderende slotakte is geen sprake.
Bodies Bodies Bodies is grotendeels een vermakelijke zit. Hij is allerminst voorspelbaar, en dat is altijd verfrissend. Het is niet Halina Reijns regiedebuut, maar wel de eerste film die ze maakt met Hollywoodsterren. In dat opzicht is dit een prima eerste poging en hopelijk gaat het alleen maar bergopwaarts. Ook is het altijd fijn om een film te zien die het arthousepubliek verbindt met genreliefhebbers. En deze film is 'woke' genoeg om de woke-beweging ook weer niet volledig af te branden. Iedereen blij.
