Ze kibbelen als een oud getrouwd stel, en in feite zijn ze dat ook. Concertpianist Sam heeft zijn carrière op pauze gezet om te zorgen voor zijn levenspartner, de Amerikaanse schrijver Tusker. We volgen ze nu op misschien wel een laatste tripje, of in elk geval de laatste waarop Tusker zich nog alles zal herinneren wat ze samen hebben meegemaakt op de locaties die ze nu opnieuw bezoeken. Hij heeft namelijk Alzheimer. En nu het steeds slechter gaat, voelen beide heren de bui al hangen: dat de dag rap aanbreekt waarop de schrijver zijn geliefde Sam niet meer herkent.
Eigenlijk is Supernova een heel intiem dramafilmpje. Je deelt als kijker vooral hun camper, waarmee ze samen met hun bejaarde hond door het Britse land trekken. Op weg naar de concertzaal waar Sam voor het eerst in tijden een uitvoering heeft. Tusker heeft er überhaupt hard aan moeten trekken om zijn geliefde weer een keer aan het spelen te krijgen. Ze bezoeken een meertje waar ze ooit de liefde aan elkaar hebben verklaard, staren naar de heldere sterrenhemel, en bezoeken ook nog wat van Sams familie. Maar vooral kibbelen ze, om hun duistere gevoelens en hun pijn voor elkaar te verbergen.
Een film die zo weinig om het lijf heeft staat of valt bij de acteerprestaties van de twee hoofdrolspelers. En met Colin Firth en Stanley Tucci blaas je een karakterschets als deze wel leven in. Saillant detail is dat de acteurs eigenlijk waren gecast voor elkaars rollen, maar dat ze los van elkaar gaandeweg de repetities het idee kreeg dat ze beter konden ruilen. En toen moesten ze het ook nog aan de minder ervaren regisseur Macqueen zien te pitchen. Die reageerde natuurlijk nerveus. Maar na een her-auditie voor elkaars rollen, hadden Tucci en Firth ook hem overtuigd om het roer om te gooien.
De eerste helft van de film kabbelt rustig voort, omdat er vooral nog een hoop schaakstukken op het bord worden geplaatst, de details die later van belang blijken te zijn. En ook is dit deel gewijd aan het leren kennen van de twee centrale personages, voordat er wezenlijke complicaties in de mix worden gegooid. Eigenlijk is het ook vooral een warm bad, omdat je een beetje kunt rondhangen met twee van de sympathiekste acteurs die je kunt treffen. En doordat er al een lichte spanning is tussen de twee, is het vooral nog een best plezierig gadeslaan.
Maar als Sam bij zijn familie in een door Tusker georganiseerd verrassingsfeestje belandt, wordt pas onthuld waar deze film eigenlijk over gaat. Hier leren we hoe anders Sam en Tusker hun toekomst inbeelden, en hier pakt zowel Firth als Tucci de kans om diep te delven. Beide rollen vallen echt op hun plek, en vooral de directheid van de anders zo flierefluiterige Amerikaan. Maar meer dan alles voel je hier het sterkst de stevigheid van de band tussen deze twee geliefden, omdat de druk erop zo hoog is. De vraag is echter: gaat-ie knappen?
Supernova heeft eigenlijk niet eens bijzonder veel om het lijf. En hij valt misschien een beetje in het niet in een jaar waarin die andere Alzheimer-film, The Father, zo veel meer weet te vertellen over deze ziekte. En bovendien ook ontzettend de aandacht trekt. Maar toch is dit franjevrije karakterdrama niet iets om zomaar te negeren. Want als deze acteurs iets voor elkaar krijgen, is het dat je hier echt wel wat bij voelt. Een sentimenteel tussendoortje, maar wel lekker in zijn soort.
