Regie: Nisha Ganatra | Scenario: Mindy Kaling | Cast: Emma Thompson (Katherine Newbury), Mindy Kaling (Moly Patel), Reid Scott (Tom Campbell), Hugh Dancy (Charlie Fain), John Lithgow (Walter Lovell), e.a. | Speelduur: 102 minuten | Jaar: 2019

Hoewel praktisch elk televisiesucces vroeg of laat vanuit de Verenigde Staten naar Nederland komt waaien, heeft de komische latenight-talkshow hier nooit echt voet aan de grond gekregen. Aan praatprogramma's is op de Nederlandse televisie weliswaar geen gebrek, maar voor de presentatie wordt geboogd op mensen die hun sporen hebben verdiend in de journalistiek, terwijl hun Amerikaanse tegenhangers op de late avond nagenoeg allemaal een komedieachtergrond hebben. Misschien dat Late Night daarom de Nederlandse bioscopen oversloeg (ook vóór de coronacrisis was er geen bioscooprelease gepland), want de film werkt het best met enige vertrouwdheid met het Amerikaanse televisiewereldje dat Nederlandse kijkers lang niet altijd zullen hebben.

Veel van dit soort Amerikaanse programma's hebben een rigide structuur: een openingsmonoloog waarin op humoristische wijze het nieuws wordt besproken, vervolgens een sketch of ander luchtig uitstapje en uiteindelijk als grote publiekstrekker een bekende gast met wie een gezellig gesprek wordt gevoerd. Wanneer al deze elementen naar behoren worden uitgevoerd, zou dat moeten resulteren in een mix van scherpe humor en luchtig vermaak die miljoenen kijkers trekt en mogelijk de gemoederen lekker bezighoudt. Dat de presentatie van deze programma's vrijwel altijd wordt toevertrouwd aan stand-up-komedianten heeft er waarschijnlijk mee te maken dat zij de vaardigheden hebben om de reeks grappen waaruit de openingsmonoloog bestaat zo goed mogelijk te brengen, evenals het improvisatievermogen om de gesprekken met hun gasten af te buigen naar humoristische momenten. De lach is immers de snelste weg naar succes.

Maar dat betekent allerminst dat het volgen van deze structuur voldoende is om een succesvol programma te maken. Je zult nog steeds met sterke grappen moeten komen en je gasten boeiende vragen moeten stellen om je te onderscheiden in het medialandschap. Aan concurrentie immers geen gebrek. Bij aanvang van Late Night is bij het programma van Katherine Newbury na achtentwintig jaar de rek er wel een beetje uit. Haar zendermanager is ontevreden over de teruglopende kijkcijfers en wil daarom de presentatrice vervangen. Newbury is er echter het type niet naar om daar zonder slag of stoot mee akkoord te gaan, dus besluit ze haar vastgelopen talkshow weer terug op de rails te krijgen. Daarvoor moet ze van ver komen, want van al haar schrijvers kent ze er welgeteld één bij naam en bij geen enkele staat ze bekend als een gezellige dame met wie het leuk samenwerken is.

Ze heeft echter mazzel met haar timing, want toevallig is de volledig uit blanke mannen bestaande schrijversclub net uitgebreid met de onervaren Molly, die als nieuweling wel wat frisse ideeën heeft. Wanneer zij van haar leidinggevende te horen krijgt hoe ze de veeleisende Newbury moet zien te behagen, wordt al aardig duidelijk dat vertolkster Mindy Kaling als scenariste zeer waarschijnlijk The Devil Wears Prada als inspiratiebron had. Qua structuur en thematiek lijken de films dan ook best veel op elkaar, al dat is meer een constatering dan een kritiekpunt. Kalings script neemt op genoeg punten een net iets andere route en Emma Thompson doet als kille tante nauwelijks onder voor Meryl Streep. Sterker nog: waar Streep nogal eens overhelde richting een cartooneske vertolking, weet Thompson haar personage steeds binnen de menselijke perken te houden. Vooral met dank aan de mooie rol van John Lithgow als haar echtgenoot.

Wat tevens helpt, is dat Late Night ondanks zijn onderwerp niet per se een volbloedkomedie poogt te zijn. Niet dat er helemaal niets te lachen valt, maar er wordt meer gemikt op een glimlach dan op luid geschater. Humor is voor de hoofdpersonages namelijk een vrij serieus beoefend ambacht en dus niet iets wat je even in vrolijkheid uit de mouw schudt. Een gelukje dus dat oorspronkelijk regisseur Paul Feig de film moest laten schieten, aangezien die zich zelden onttrekt aan zijn behoefte om dingen 'op te leuken'. Nisha Ganatra heeft daar duidelijk minder last van, al mist de film wel een beetje een eigen stijl. De meeste scènes worden op vrij conventionele manier afgewerkt, waardoor het louter van het script en de acteurs moet komen. Maar dat is genoeg om het sympathieke Late Night toch het voorrecht van je tijd gunnen.


Late Night is sinds kort te zien op Netflix, Pathé Thuis en Ziggo On Demand.