De Franse regisseur/acteur Guillaume Canet (Ne Le Dis à Personne) had in 2010 een flinke hit te pakken met Les Petits Mouchoirs, een ensemblefilm in de traditie van The Big Chill en Les Invasions Barbares. In die film komt een vriendengroep samen in een zomerhuisje terwijl één van hen, balancerend op het randje van de dood na een motorongeluk, in het ziekenhuis achterblijft. Het leverde een aardige tragikomedie op die soms wat doorschoot naar het kolderieke. In Nous Finirons Ensemble komen de vrienden na acht jaar weer bij elkaar, maar ze hadden beter thuis kunnen blijven.
Max, de nestor van het stel, zit in de problemen. Hij staat op het punt zestig te worden, ligt overhoop met zijn ex-vrouw en is door beroerde financiële keuzes genoodzaakt het eerdergenoemde zomerhuis te verkopen. Net als hij de verkoop staat te beklinken met een makelaar, staan zijn oude vrienden, inclusief nieuwe aanhang en kinderen, bij wijze van verrassing voor de deur. Max wil ze aanvankelijk de deur uit bonjouren, maar strijkt over zijn hart en besluit zijn misère te verzwijgen. En natuurlijk, net als in deel één, begint het allemaal gezellig maar dient zich ook het nodige drama aan. Er leven binnen de groep namelijk nogal wat onuitgesproken gevoelens, zowel vijandige als amoureuze. Het knettert dus al gauw ouderwets. Drank, wiet en eten zijn ondertussen niet aan te slepen.
Ze kunnen best leuk zijn, die zonovergoten Franse praatfilms. De onvolprezen cineast Éric Rohmer maakte er talloze en ze verveelden nooit. Tijdens Nous Finirons Ensemble zit je helaas al snel op je stoel te wiegen van ongeduld. Het oeverloze, vaak ronduit puberale gekrakeel van deze zelfgenoegzame Bourgondiërs houdt maar niet op. En dan al die belegen grappen en grollen. Lachen om een vrouw op leeftijd die er nog lekker op los tindert of een tienerzoon die verzuimt de koffer in te duiken met een supersexy tweeling. Olala!
Les Petits Mouchoirs was misschien soms van dezelfde orde, maar deze film kende een boeiender narratief vertrekpunt. De situatie van de comateuze vriend was de olifant in de kamer. In dit vervolg staat Max' grote geheim centraal, maar dat is dramatisch toch beduidend minder interessant. Met een lengte van dik twee uur duurt deze reünie ook veel te lang. Aan de cast kan het niet liggen; met onder anderen Marion Cotillard en François Cluzet beschikt Canet over de sierpaarden van de Franse cinema. Misschien moet hij het over een jaar of acht weer eens proberen met een beter script.
