Broer en zus Jane en Michael Banks zijn het erover eens. Ze knikken elkaar instemmend toe als de vreemde capriolen die ze jaren geleden, toen ze nog kind waren, met kindermeisje Mary Poppins uithaalden ter sprake komen. Het was een mooie fantasie, want die belevenissen konden onmogelijk echt zijn. Wordt hier nu een mooie gekleurde ballon met een oorverdovende knal doorgeprikt?
Volwassenen willen alles rationaliseren. Dat was nou net het probleem met de vader van Jane en Michael, een verstokte bankier die liever geld telde dan met zijn kids het park in te gaan om te vliegeren. Mary Poppins moest niet zijn kinderen opvoeden maar bankier George Banks uitleggen wat de lol van het leven was en hoe hij weer een connectie met zijn gezin kon vinden.
Maar liefst vierenvijftig jaar moesten de fans van de wel zeer vrije verfilming van Pamela Travers' bekendste werk wachten tot de knotsgekke nanny weer haar opwachting zou maken en een gezin in nood uit de brand kwam helpen. Een record, want Mary Poppins Returns is wel degelijk een vervolg op de klassieker van Robert Stevenson uit 1964, die vier Oscars in de wacht sleepte. Voor Emily Blunt de welhaast onmogelijke taak om in de voetstappen van de legendarische Julie Andrews te treden.
We zitten inmiddels in het Londen van de crisis van de jaren dertig. Jane en Michael zijn volwassenen en hebben een sterke band. Michaels vrouw is eerder dat jaar overleden en hij probeert er het beste van te maken met zijn drie kinderen. Dan klopt het onheil haast letterlijk op de deur van nummer 17 Cherry Tree Lane. Michael loopt achter met de terugbetaling van een lening bij de bank van zijn overleden vader, waar hij inmiddels zelf ook werkt. Hij krijgt vijf dagen om het bedrag op te hoesten, want anders moet zijn gezin het huis uit.
De zolder wordt uitgemest op zoek naar de certificaten van de aandelen die Michael nog bij de bank zou moeten hebben. Het zou dé oplossing voor zijn problemen zijn. Zijn kinderen vinden een vlieger die bij het grofvuil is gezet en wanneer de wind het speelgoed te pakken heeft, volgen de ze vlieger in een stormachtig park. Juist wanneer de jongste Banks-telg, Georgie, op het punt staat zelf de lucht in te vliegen schiet lantaarnaansteker Jack hem te hulp. Een moment later komt de in de wolken verdwenen vlieger naar beneden met een wel heel bijzondere passagier. Mary Poppins is terug!
Emily Blunt doet het schier onmogelijke: ze weet binnen enkele seconden de iconische vertolking van Andrews te doen vergeten. Haar versie van Mary Poppins sluit ook wat meer aan bij die in de boeken. Ze is wat strenger, soms zelfs een beetje kattig en zelfingenomen, maar nog altijd ontegenzeggelijk charmant. Andrews wees ook daarom een uitnodiging voor een cameo af: ze wilde Blunt niet in de weg zitten. Zoals we al in biopic Saving Mr. Banks konden zien zou Mary Poppins 2.0 meer passen in de verbeeltenis van haar schepper.
De eerste scène die geschoten werd, is meteen de imposantste. De originele klassieker liet destijds een baanbrekende mix van animatie en live-action zien. Dat wordt hier niet enkel dunnetjes over gedaan maar zelfs overtroffen, al is het met de moderne technieken wel wat makkelijker in de uitvoering geworden. De animatiesequentie waarbij Mary Poppins, Jack en de kinderen een porseleinen schaal induiken, is werkelijk magisch gedaan. Dit keer geen Supercalifragilisticexpialidocious, maar een wijze les over het feit dat je een boek nooit op zijn kaft moet beoordelen. Mary Poppins schakelt moeiteloos over op onvervalst Cockney voor de showstopper.
De muziek is dit keer in handen van Marc Shaiman. Hij heeft een weelderige score geschreven met prachtige tijdloze melodieën die nergens oubollig of gedateerd aanvoelen. Na het legendarische werk van de Sherman-broers uit het origineel heeft ook Shaiman zijn toevlucht gezocht tot slepende walsjes en opgewekte marsen die de fantasiewereld waarin Mary Poppins haar kinderen laat belanden luister bij zetten. Uit alles blijkt de liefde van Shaiman voor de originele liedjes. Sommige thema's van A Spoonful of Sugar of Let's Go Fly a Kite komen subtiel in zijn composities terug.
Mary Poppins Returns zit bomvol aanstekelijke vertolkingen en een fijne cast. Directe tegenspeler van Blunt is Lin-Manuel Miranda, die een soortgelijke rol als Dick van Dyke (tevens te zien in een korte scène) vervult. Hij vormt de ideale aangever en verteller van het verhaal. Daarnaast zien we Emily Mortimer, Ben Whishaw, Julie Walters en Colin Firth. Deze laatste mag als gehaaide bankier zelfs nog even een maatschappijkritische noot plaatsen. Sommige zaken veranderen namelijk nooit. Daarnaast mag Meryl Streep ondersteboven een opzwepend nummer vertolken met een fictief Oost-Europees accentje en zien we grand dame Angela Lansbury voorbijkomen. Oplettende kijkers zullen zelfs nog een actrice uit het originele deel herkennen in een cameo.
Deze film krijgt het maximum van vijf sterren en dat suggereert dat er niets valt aan te merken op het tweede deel van Mary Poppins. Toch worden er wel wat makkelijke oplossingen van stal gehaald. Zo spiegelt zo'n beetje elke scène en liedje wel met één uit het eerste deel. Ook hopt Mary Poppins met haar kinderen van het ene in het andere avontuur zonder dat er echt mooie overgangen zijn. Daar had het origineel overigens ook een handje van. En Jack is eigenlijk een kopie van schoorsteenveger Bert.
Dit alles doet weinig afbreuk aan het plezier dat dit imposante vervolg oproept. Voormalig theaterregisseur Rob Marshall heeft zo veel liefde en kennis in dit nieuwe verhaal, dat maar zijdelings is gebaseerd op de boekenreeks van Travers, gestopt dat deze minpunten niets afdoen aan het warme gevoel dat hij genereert. Mary Poppins Returns is in deze verwarrende tijd precies de filmervaring die we nodig hebben, vol oprechte verrassing en verbazing. Omarm het kind in jezelf en hervind de verwondering! Wanneer komt deel drie?
