Na het Oscarwinnende Ida ging regisseur Pawel Pawlikowski aan de slag met een film die hij al langer had willen maken. Het duurde lang voordat de Poolse regisseur een goede invalshoek vond voor het verhaal dat hij baseerde op het tumultueuze en ongelukkige huwelijk van zijn ouders. Het resultaat is bijzonder en uniek en wellicht een van de beste liefdesverhalen die we in tijden hebben gezien.
Cold War begint in 1949. Wiktor zoekt samen met zijn collega Irena op het Poolse platteland naar zangers en zangeressen voor een show die door het land moet reizen. Tijdens een van de audities ontmoet Wiktor de jonge Zula, een prachtige blonde dame die in haar proeftijd zit nadat ze haar vader - die haar aanzag voor haar moeder - met een mes aanviel. Dat woeste in haar karakter lijkt Wiktor aan te trekken. Het duurt dan ook niet lang of de twee zijn geliefden.
Ondanks die liefde is er ook sprake van enig wantrouwen. Zula blijkt Wiktor te bespioneren en heeft daardoor een sterkere positie binnen het ensemble waarin ze zingt. Het is voor hem reden om bij een optreden in Oost-Berlijn de oversteek te maken naar het Westen. Ondanks dat hij Zula meevroeg, besluit zij op het laatste moment niet mee te gaan - bang om opnieuw te beginnen en niets meer te hebben. Daarna maakt Pawlikowski een tijdsprong en is Wiktor pianist in een Franse kroeg. Als hij Zula dan ineens weer tegenkomt, brandt het vuur van de liefde weer. Zodra ze weer terug naar het oosten gaat, besluit Wiktor haar achterna te gaan en op te zoeken in Joegoslavië.
De liefde van Wiktor en Zula is ingewikkeld. Zij staat altijd met één been in het oosten, waar Wiktor toch meer naar het vrije westen verlangt. Maar bovenal verlangen ze naar elkaar en zo komen ze dus steeds bij elkaar terug. Het meest bitterzoete is dat elke keer als ze samen zijn, het niet helemaal goed lijkt te werken door die verschillen uit hun verledens. De veel te hoge verwachtingen die de twee van elkaar hebben kunnen dan ook niet waargemaakt worden. Het maakt van Cold War een moeilijke film om te kijken. Je gunt het de twee, maar je weet beter dan de twee hoofdpersonen dat het uiteindelijk niet werkt en misschien ook niet kan werken. Maar ook dat Wiktor en Zula niet zonder elkaar kunnen.
Dankzij de soundtrack die perfect bij de beelden past en de bijzonder mooie beelden van cinematograaf Łukasz Żal, wiens werk uiteindelijk naar zwart-wit is omgezet, blijft de onmogelijke liefde toch draaglijk. Het enige dat op Cold War aan te merken valt, zijn de tijdsprongen. Nooit is helemaal duidelijk wanneer de film zich afspeelt en hoeveel tijd er verstreken is. Kennis van de Koude Oorlog en de veranderende verhoudingen tussen het communistische oosten en kapitalistische westen kan daarbij helpen. Maar zelfs als je daar niet zo bekend mee bent, is het een ijzingwekkend mooi verhaal, dat ook draait om teleurstelling en onzekerheid en hoe je daarmee blijft worstelen.
