Het is interessant hoe mensen hun angsten laten afhangen van films. Zo wist Jaws ervoor te zorgen dat er in 1975 heel wat minder in zee werd gezwommen en lijkt het aannemelijk dat lifters in 1986 ineens een stuk moeilijker werden opgepikt nadat The Hitcher uitkwam. Bovengetekende heeft ooit een Mexicaanse jongeman ontmoet die na het zien van Hostel geen enkele behoefte meer had om ooit met een rugzak door Europa te reizen. Allemaal irrationele angsten uiteraard, maar dat is vaak precies waar films op inspelen. Sterker nog: in de meeste gevallen zijn mensen zich niet eens bewust van deze angsten, totdat ze op het witte doek worden geconcretiseerd. Dat stemt benieuwd of de populariteit van Airbnb een deuk zal oplopen door het uitkomen van Welcome Home.
Hierin volgen we het Amerikaanse koppel Bryan en Cassie, dat voor een vakantie in Italië via Airbnb een flink landhuis heeft geboekt. De vakantiewoning is van allerlei gemakken voorzien, maar wordt vooral gewaardeerd vanwege zijn afgelegen locatie. Het tweetal is er namelijk om meer tot elkaar te komen nadat zij in een dronken uitspatting een slippertje heeft begaan, waardoor jaloezie en wantrouwen de overhand hebben genomen. Zoals vaker bij Airbnb is bij hun aankomst de verhuurder niet aanwezig, maar ligt een verwelkomend briefje klaar dat stelt dat de twee mogen doen alsof ze thuis zijn. Al snel blijkt waarom: het huis hangt vol met verborgen camera's.
Opvallend genoeg krijgt de kijker deze informatie ruim voordat de personages hierachter komen. Spijtig, want daardoor loop je flink op ze voor, wat de spanning niet bepaald ten goede komt. De film gaat opnieuw onderuit wanneer de afzondering wordt verstoord door buurman Federico. Diens aanwezigheid zorgt voor een extra laagje spanning tussen het koppel; waar Cassie in hem een behulpzame buurman ziet, vermoedt Bryan iemand die het op zijn vriendin heeft voorzien. De kijker zou zich op dat moment moeten afvragen welk perspectief hij deelt: is of deze man echt zo onbetrouwbaar als Bryan beweert of wordt zijn perceptie mogelijk vertroebeld door zijn woekerende wantrouwen? Helaas is er nauwelijks gelegenheid daarover na te denken, want al gauw wordt onthuld dat Federico verantwoordelijk is voor de verborgen camera's.
Daarmee hoeft de film nog niet te worden afgeschreven, maar hij maakt het zich wel onnodig moeilijk. Het is namelijk lastig mee te leven met in het duister tastende hoofdpersonages wanneer je alles al weet. Dit had mogelijk kunnen worden opvangen door het perspectief van Federico in het verhaal te betrekken, maar dit personage blijft grotendeels beperkt tot een externe dreiging. Aldus moet de kijker dan maar bij de les worden gehouden door regelmatig een (half)naakte Emily Ratajkowski op te voeren. In een film die gaat over voyeurisme is dat niet geheel ongegrond, maar na de zoveelste keer krijg je toch de indruk dat regisseur George Ratliff haar niet heeft gecast vanwege haar acteercapaciteiten (die er zeker mogen zijn), maar op basis van haar optreden in de videoclip van Robin Thickes 'Blurred Lines'.
Welcome Home is geen waardeloze film, maar wel een frustrerende. Alle ingrediënten voor een goede thriller zijn aanwezig, maar ze worden steeds maar niet op de juiste manier toegepast. Ratliff is te kwistig met informatie, kapt scènes te abrupt af en schildert zichzelf in een hoek door constant beelden te tonen van een mooi rustiek Italië, waardoor de muziek extra moet benadrukken dat we toch echt met een thriller te maken hebben. Maar juist wanneer het tijd is om flink los te gaan in dat genre, begint de film ineens op zijn tenen te lopen en blijken de bedreigingen waarmee het centrale koppel te maken krijgt opvallend eenvoudig te overwinnen. Aldus hoef je geen moment angstig te zijn voor deze personages. Vooralsnog geen enkele reden dus om je Airbnb-account op te zeggen.
