Het lijkt er sterk op dat de producenten in Hollywood steeds sneller vinden dat de houdbaarheidsdatum van hun successen verstreken is. Of is het een kwestie van gebrek aan inspiratie dat men het nodig vond om nu al een remake van Flatliners uit 1990 te maken? Na het zien van het eindresultaat luidt de conclusie dat dit een volstrekt overbodige exercitie is.
De herverfilming door Deen Niels Arden Oplev, vooral bekend van de eerste Zweedstalige Millennium-verfilming, voegt namelijk bitter weinig toe aan de oorspronkelijke, vermakelijke horrorthriller van Joel Schumacher. Wat nog voor enige verrassing had kunnen zorgen is hoe de huidige stand der techniek de limbo tussen leven en dood had kunnen verbeelden. Maar ook hier blijft het bij een onophoudelijke en veelal onsamenhangende beeldenbrij.
Het uitgangspunt is echter hetzelfde gebleven. Een groep ambitieuze geneeskundestudenten hobbyt wat bij in de nachtelijke uren. Courtney, gespeeld door Ellen Paige, is door een onoplettend moment bijna een decennium geleden haar zusje kwijtgeraakt bij een auto-ongeluk. Ze zeult haar schuldgevoel nog steeds met zich mee. Ze omringt zich met stereotiepe personages, zoals het rijkeluisjochie met een enorm ego of de harde werker die haar tentamens maar niet haalt met een moeder die al haar spaargeld in de studie van haar dochter heeft gestoken.
Courtney heeft een lumineuze theorie bedacht waarbij ze kan onderzoeken wat er met het menselijk lichaam gebeurt als het net gestorven is. Zo ver laat de aanstormend arts het echter niet komen. Net op tijd weten haar vier studiegenoten haar te reanimeren. De hersenscans die deze wederopstanding opleveren zijn opzienbarend en na afloop voelt Courtney zich fantastisch omdat al haar zintuigen en verstandelijke vermogens op standje superheld staan.
Arden Oplev vuurt in het eerste halfuur van zijn remake een stortvloed aan beelden op zijn publiek af. De vrijwillige patiënten worden geconfronteerd met hun ergste nachtmerries, die bij nader inzien neerkomen op hun meest extreme schuldgevoelens. Doseren doet de filmmaker hier niet en na een keer of drie is het effect van de kunstmatige ingreep wel uitgewerkt. Zelfs het feit dat het soms bijna misgaat, stuwt de spanning niet op.
Deze versie van Flatliners valt regelmatig in herhaling. Elke keer als een arts in opleiding van de behandeltafel afkomt en het er levend vanaf heeft gebracht zet het vijftal het op een feesten. Wat hiermee betoogd wordt, blijft onduidelijk, anders dan dat de medici even lekker uit hun dak willen gaan en zichzelf niet helemaal meer in de hand hebben.
Hetzelfde herhaalgedrag vinden we in de verschillende achtergrondverhalen van het kwintet. Ze hebben allemaal wat hun kerfstok en Arden Oplev werkt deze verhaallijnen plichtmatig af. De grootste fout die gemaakt wordt in deze Flatliners is dat de theorieën die worden geopperd zo over de top zijn dat je er onmogelijk in mee kunt gaan.
Al even lachwekkend zijn de enorme beginnersfouten die de artsen maken. Je vraagt je af of ze ooit geleerd hebben hoe je een infuus aanlegt of hoe een defibrillator werkt. Als opvulsel van het ziekenhuisgehannes en de spaarzame schrikmomenten wordt er ook nog wat romantiek tegenaan gegooid. Het had allemaal een stuk korter en vooral krachtiger gekund. Operatie mislukt, patiënt overleden.
