De moeder van Rose is fysiek al bijna net zo afwezig als cognitief. Voor een drama dat draait om de vraag hoe een gezin omgaat met de vroegtijdige dementie van een moeder, laat het lijdend voorwerp van het Britse Light Years maar weinig haar hoofd zien. Moiras kinderen en echtgenoot Dee storten zich op andere, veelal wereldse zaken. Alles voor de afleiding. Alle personages in het speelfilmdebuut van Esther Campbell zijn dolende. Ze zoeken naar een uitleg, een uitweg en naar de zin van genadeloze ziekte die hun gezin als een sluipmoordenaar langzaam uiteenrijt.
De regisseur hanteert een lastig te vatten narratief dat zich voltrekt met horten en stoten, geïsoleerde scènes en bewust gekozen onsamenhangende flarden. Dit is niet een verhaal van A tot Z en ook niet met een kop en een staart. De filmmaakster heeft hiermee willen aansluiten bij de titel van haar gezinsdrama dat verwijst naar de gezinsleden die in emotioneel opzicht lichtjaren van elkaar verwijderd zijn. Grote gemene deler is de gebrekkige communicatie die wordt ingegeven door onmacht. De missie van de achtjarige Rose is nog wel het meest concreet: zij wil enkel een bezoek brengen aan haar verwarde moeder. Maar de rest van haar gezin is veel te druk met andere zaken om haar te brengen. Vader begraaft zich volledig in zijn werk en sluit zich op in een loods. Rose' broertje Ewan duikt weg in zijn huis bezorgd om de vraag of hem hetzelfde lot als zijn moeder zal treffen en haar oudste zus Ramona is bezig met jongens. Ze zit gedachteloos voor zich uit te fantaseren op een golfbaan in de hoop dat de jongen van haar dromen ooit voorbijkomt.
Light Years is geen gemakkelijke filmervaring, al is het maar omdat Campbell zich niet aan geldende conventies wil onderwerpen. Zij creëert een volstrekt eigen universum waar haar eigen regels gelden en waarin ze de scheidslijnen tussen kind zijn en (veel te vroege) volwassenheid voortdurend verkent. Het is een interessante constatering dat elk kind hier anders mee omspringt. Het pubermeisje onttrekt zich zo veel mogelijk aan de werkelijkheid en richt zich op het ontdekken van haar eigen seksualiteit, terwijl Rose op zoek is naar direct contact met haar moeder. Deze diverse invalshoeken leveren prachtige verstilde momenten op met invoelbare momenten als houvast. Rose komt steeds dichter bij haar doel, namelijk een treffen met haar moeder, en wordt hierin steeds dichter benaderd door de andere gezinsleden. Ook dit gebeurt weer zowel in fysiek als in geestelijk opzicht.
Campbells beeldtaal en vertelstrategie zullen niet iedereen kunnen bekoren. Daarvoor blijft ze te veel hangen in abstractheden en kent ze een trage opstartperiode. Toch valt er moeilijk te ontkomen aan de intense fascinaties die de filmmaakster weet te genereren. Haar stijl is naturel en dromerig tegelijk. De jeugdige acteurs weten op een indringende manier de belevingswereld en de dilemmas van hun personages te vangen. Campbell won eerder een BAFTA voor haar korte film September uit 2009.
