Een jaar na de gebeurtenissen in Finding Nemo leven Marlin, Nemo en Dory een gezellig vissenleventje in de oceaan. Als op een goede dag de vergeetachtige Dory ('I suffer from short-term memory loss!') eraan wordt herinnerd dat zij toch ook familie moet hebben, besluit de blauwe doktersvis op zoektocht de gaan naar haar verloren gewaande ouders. Marlin en Nemo maken zich uiteraard zorgen om de veiligheid van Dory en gaan op hun beurt naar haar op zoek. Tijdens dit avontuur ontmoeten onze helden oude bekenden, maar ook een keur aan nieuwe personages zoals een bijziende walvis, een melancholische mossel en een ontsnapte octopus.
Het is alweer dertien jaar geleden dat Finding Nemo uitkwam en één van de grootste successen van Pixar werd. De film was zowel bij de critici als bij het publiek enorm geliefd, brak allerlei verkooprecords in de bioscoop én op dvd, won een Oscar, en geldt vandaag de dag als een moderne klassieker. Regisseur Andrew Stanton herhaalde zijn trucje vijf jaar later nog eens met Wall-E, waarna Disney hem de kans geef het eens te proberen met een live-actionfilm, John Carter. Die film flopte echter gigantisch en staat te boek als één van de grootste financiële mislukkingen uit de filmgeschiedenis. Gelukkig betekende dat niet het einde van het carrière van Stanton, want hij pakte de draad gewoon weer op bij Pixar om te werken aan het vervolg op Finding Nemo. Overigens mede dankzij hoofdrolspeelster Ellen DeGeneres (Dory), die in haar eigen show lang campagne voerde voor de vervolgfilm. Maar niet alleen Stanton zal azen op revanche, ook Pixar zelf zal na het tegenvallende The Good Dinosaur hopen op een nieuw succes.
De ingrediënten om van Finding Dory dat gewenste succes te maken, zijn in ieder geval aanwezig. De nieuwe personages voegen allemaal iets eigens toe en zorgen regelmatig voor een lach. Vooral de zich steeds weer vakkundig vermommende octopus Hank zorgt voor een leuke running gag in de film, maar ook de walvishaai Destiny en de witte dolfijn Bailey zijn leuke toevoegingen aan de cast. Ook hilarisch: een cameo van niemand minder dan Sigourney Weaver zelf! In de vele bijrollen herkennen we nog een hoop andere bekende acteurs: van Idris Elba en Dominic West (ook al samen te zien in cultserie The Wire) als twee zotte zeeleeuwen tot Eugene Levy en Oscarwinnares Diane Keaton als de ouders van Dory. (De Nederlands ingesproken versie moet het doen met mindere goden als Annick Boer, Loek Peters, Jeroen Spitzenberger en Nicolette van Dam). Behalve een hoop humor is er ook volop inventieve actie, zoals een spannende uitbraak met behulp van de camouflerende octopus, een scène waarin onze helden grijpgrage kinderhanden moeten ontwijken, een spectaculaire achtervolging van een vrachtwagen (!). Dit alles uiteraard, zoals we van Pixar gewend zijn, in een prachtig geanimeerde wereld waarin het gevarieerde kleurenpalet van het scherm spat.
Het is ter vergelijking grappig om eens de oude FilmTotaal-recensie van Finding Nemo erbij te halen. "Het is genieten van ontelbare hilarische figuranten. De voice-acting is weer eens vlekkeloos. En het ziet er allemaal méér dan schitterend uit", zo schreven we destijds. Al deze dingen gelden óók weer voor Finding Dory. Opvallend is dat één van de weinige minpunten die toenmalig recensent Kenji Stamet benoemde, ook nu weer van toepassing is: "Het verhaal is heel wat minder revolutionair: dat volgt trouw de inmiddels overbekende Disney-formule, waarin het avontuur fungeert als één grote levensles voor de hoofdfiguur." Anno 2016 is daar weinig aan veranderd, al is de moraal van toen ('durf te leven') natuurlijk wel een andere dan die van vandaag ('als je maar wilt, kun je alles bereiken'). Maar ook nu kan die dik opgelegde moraal het plezier niet vergallen. Duidelijk is in ieder geval dat dertien jaar na het origineel terugkeren naar de wereld van Finding Nemo heerlijk vertrouwd aanvoelt; de fan voelt zich bij dit vervolg als een vis in het water.
