Regie: Hideo Nakata | Cast: Naomi Watts (Rachel Keller), David Dorfman (Aidan Keller), Simon Baker (Max Rourke), Elizabeth Perkins (Dr. Emma Temple), Sissy Spacek (Evelyn) e.a.

‘J-horror’. Iedere trend krijgt een hippe benaming en zo ook in Hollywood. Nog niet zo lang geleden ontdekten filmbonzen dat Azië de ideale inspiratiebron was voor de import van nieuwe genres en stijlen. En na het overweldigende succes van The Matrix leek even iedere acteur uit een Amerikaanse actiefilm ineens de Oosterse martial arts perfect te beheersen. Maar ook de spookverhalen uit Japan zijn ontdekt en worden nu massaal geannexeerd. Met The Ring 2 komt de derde remake (de eerste Ring en The Grudge gingen haar voor) uit het rijtje en dat is nog maar het prille begin van wat een heuse stortvloed aan films gaat worden.

Producent Tom Cruise rook in The Eye van de gebroeders Pang, over een meisje dat na een oogtransplantatie bovennatuurlijke verschijningen waarneemt, een Amerikaanse hit die hij zal financieren en binnenkort krijgen we een nieuwe versie van het doodenge Dark Water waar actrice Yoshimi Matsubara vervangen wordt door Jennifer Connelly. De aantrekkingskracht van de Japanse horror is eenvoudig te verklaren. Het brengt het griezelgenre weer terug tot zijn meest functionele eenvoud. Geen overdaad aan effecten, bizarre monsters of bloedfonteinen, maar zo nu en dan een snelle glimp van iets onverklaarbaars. De dreiging komt niet van een kettingzaag of een lange achtervolging in een bos, maar van een leeg, somber flatgebouw, niet direct te plaatsen schaduwen of vochtplekken aan het plafond. Alledaagse elementen die vooral uitdrukking geven aan het menselijk isolement. Plot is daarbij ondergeschikt aan psychologische diepgang. Het is opvallend dat Japanse horror haast gefixeerd lijkt op het thema eenzaamheid. Helemaal alleen zijn op deze wereld, dat is pas eng.

Dat ook een simpele videoband met daarop een reeks aan elkaar gemonteerde zwart wit beelden van een waterput, een vlieg en een vrouw in een spiegel doodeng kon zijn bewees regisseur Hideo Nakata (door velen beschouwd als de grootmeester van de enge film in eigen land) met zijn Ringu. Wie de tape bekijkt krijgt per telefoon de boodschap dat binnen zeven dagen de dood zal intreden. De geest van een overleden meisje, Samara, bleek hiermee haar vloek uit te roepen. De remake door Gore Verbinski (Pirates of the Caribbean) bleef verrassend dicht bij het origineel en liet zo het westerse publiek op een eerlijke manier kennis maken met een fenomeen waar Japan al vele jaren (meerdere Ringu-films, strips en een tv-serie) verzot op is. Alleen tijdens de finale ontspoorde de hit op typisch Amerikaanse wijze in grote gebaren en uitleggerigheid. The Ring 2 beloofde iets speciaals te worden. In de regiestoel nam immers niemand minder plaats dan Hideo Nakata zelf.

Om aan de dood te ontsnappen bleek slechts één oplossing mogelijk: de videoband kopiëren en hem aan iemand anders laten zien. Rachel Keller (Naomi Watts), besluit samen met haar zoontje Aidan, met wie ze na een moeilijk verleden nauwelijks een band heeft opgebouwd (hij noemt haar consequent Rachel in plaats van mammie) te vertrekken naar de kust van Oregon. Een frisse start. Maar een nieuwe rits aan gruwelijke gebeurtenissen is slechts een kwestie van tijd. De videoband bestaat immers nog en de vloek leeft voort. Deze keer lijkt Samara het persoonlijk op Aidan gemunt te hebben. Rachel ziet haar zoon steeds meer veranderen en merkwaardige gebeurtenissen dienen zich aan. De meest opvallende is misschien wel een kudde herten (stuk voor stuk computerbeesten, dat is helaas te zien) die collectief op de auto proberen in te beuken. Een onderzoek naar de nog steeds troebele geschiedenis van het meisje brengt Rachel naar een gesticht waar een kleine, maar cruciale bijrol is weggelegd voor een legendarische actrice. Het doet pijn en is gênant om te zien hoe Sissy Spacek haar oude dagen slijt met het spelen van geflipte dames.

Een dodelijke videoband: zo’n vergezocht concept kan alleen in zeer professionele handen functioneren. Verbinski liet deze vondst nooit belachelijk worden, maar wist trefzeker van het inmiddels al weer licht gedateerde voorwerp iets onheilspellends te maken. Het is dan ook des te teleurstellender om te zien dat uitgerekend de Japanse maestro Nakata het publiek onbedoeld uitnodigt tot gniffelen. De vraag blijft of we hem er de schuld van mogen geven. De Amerikaanse productiemaatschappij DreamWorks kan een flinke vinger in de pap hebben gehad en ook het script van Ehren Kruger mist scherpe randjes. Maar alsof dat het sterkste punt van het eerste deel was. Door een ronduit slechte timing pakt geen enkele scène echt griezelig uit en zien we ieder schrikmoment van ver aankomen. Samara is te concreet geworden en doet meer denken aan Freddy Krueger dan aan een huiveringwekkende en uiteindelijk tragische figuur. De betovering is uitgewerkt. Het lijkt een uitzondering op de regel, maar dat deed Nakata’s Amerikaanse collega een stuk beter.