13 (Tzameti)
Recensie

13 (Tzameti) (2005)

Een ijzersterke film over een clandestien spel met de hoogst denkbare inzet.

in Recensies
Leestijd: 1 min 54 sec
Regie: Géla Babluani | Cast: George Babluani (Sébastien), Philippe Passon (Jean-François Godon), Aurélien Recoing (nr. 6), Pascal Bongard (scheidsrechter), e.a. | Speelduur: 86 minuten

13 (Tzameti), een ijzersterke film over een clandestien spel met de hoogst denkbare inzet, is vormgegeven als een Franse misdaadfilm uit de jaren ’60. Geschoten in koel, stijlvol zwart-wit, is dit lugubere verhaal met verrassende afloop één van dé ontdekkingen van het Rotterdams filmfestival.

Over de plot van 13 (Tzameti) kun je niet veel mededelingen doen zonder teveel te verklappen, maar het begint allemaal eenvoudig genoeg. De 22-jarige Sébastien, een dakdekker van Georgische afkomst, is bezig het strandhuis van de uitgebluste gangster Jean-François op te knappen. Per toeval ontdekt hij dat Jean-François hoopt veel geld te verdienen met een geheime opdracht. Een treinticket en hotelreservering zijn al per post gearriveerd, maar voordat hij aan zijn missie kan beginnen sterft de zieke oude man aan een overdosis medicijnen. Sébastien, die ineens naar zijn centen kan fluiten, komt in het bezit van het ticket en besluit de plaats van Jean-François in te nemen. Hij weet alleen niet dat deze al een tijdje in de gaten werd gehouden door de politie.

Samen met Sébastien laten we ons van een hotelkamer naar een stationskluis naar een kruispunt dirigeren, waar hij wordt opgepikt door een man die hem een plaatje met het getal 13 toont. Sébastien heeft hetzelfde plaatje bij zich. De man rijdt hem naar een afgelegen huis in een bos, waar een paar serieus uitziende mannen verbaasd zijn hem te zien in plaats van Jean-François. Dan pas blijkt dan het niet gaat om een opdracht, maar om een spel. Sébastien geeft zich vrijwillig op als speler, zonder precies te weten waar hij aan begint. De eventuele beloning is hoog, maar dat blijkt de prijs ook te zijn.

De uit Georgië afkomstige regisseur Géla Babluani heeft voor zijn eerste lange speelfilm een even ingenieus als morbide spelconcept bedacht, met een sterk gestileerde en toch plausibele vomgeving. Zijn plot werkt op een heldere, onontkoombare wijze naar het abrupte einde toe, dat geheel in stijl wordt gevangen in een freeze frame. Uiterst sfeervolle belichting en een hoofdrolspeler die zou kunnen doorgaan voor de wedergekeerde jonge De Niro, zorgen voor een moderne film noir met ouderwets cachet.