Regie: Tôichirô Rutô | Scenario: Itaru Era, Tôichirô Rutô | Cast: Kanna Hasimoto (Kei Kikuno), Yôsuke Sugino (Terano), Oji Suzuka (Watanabe), Fumika Baba (Tencho), Jirô Satô (Sandaime Kumicho), e.a. | Speelduur: 120 minuten | Jaar: 2022

Kei Kikuno is een vrolijk en schattig ogende studente die de ene helft van de tijd met haar neus in de boeken zit en de andere helft van de tijd een meer dan aardig zakcentje bijverdient als de meest kundige sluipmoordenaar van Japan. Links en rechts wordt zij ingehuurd en zorgt ze ervoor dat de meest nare mensen het loodje leggen. Alles verloopt prima, tot de dag dat ze een klus krijgt van de grootste Yakuza-familie.

Door een machtsstrijd wordt Kei door beide partijen ingehuurd om elkaar uit te schakelen, waarna zelf het doelwit wordt. Het verhaal is rechttoe rechtaan en verrast geen enkel moment, maar wordt vooral gebruikt als veredeld excuus om veelvuldig de overdreven actie in te zetten. Dat kan prima uitpakken - John Wick is daarvan een goed voorbeeld - maar helaas is dit simpele verhaal onnodig verwarrend gemaakt en is het geheel ontdaan van uitweiding over de wereld en het achtergrondverhaal.

Zo wordt nooit duidelijk waarom Kei een sluipmoordenaar is geworden. Ze is een enorm vlak personage dat diepgang mist en gedurende de film op geen enkele manier groei of verandering doormaakt. Dit is helaas ook het geval bij vrijwel alle andere personages. Bijfiguren worden geïntroduceerd om vervolgens helemaal niets meer toe te voegen aan het al flinterdunne verhaal. De bijzonder eenzijdige antagonisten zijn gewoonweg slecht, zonder enige toelichting. Er zijn te veel elementen een-op-een vanuit de manga overgenomen, waarmee deze film het zoveelste voorbeeld is dat deze methode gewoonweg niet werkt.

Voor de lezers van de gelijknamige manga zijn hier en daar wat leuke herkenningspunten te vinden, maar voor de rest zullen zij ook op teleurstelling uitkomen. De pruiken van de acteurs zijn zó opzichtig dat het afleidt, en dat alleen maar om het zoveel mogelijk op de manga te laten lijken. In de behoefte om zo trouw mogelijk aan het bronmateriaal te zijn, levert de film alles in op realisme. Daarnaast lijken de visuele effecten en stunts afkomstig uit het stenen tijdperk en het valt te betwijfelen dat bloed in films er ooit nepper heeft uitgezien.

De film legt de focus op actie, maar ook die is ondermaats. De actiescènes zijn zo onduidelijk dat bijna niet te volgen is wat er precies gebeurt. De hectische shots en plotselinge cuts zorgen vooral voor hoofdpijn. Heel af en toe is er een flits van leuke choreografie te zien, die vervolgens direct weer wordt afgekapt door onverklaarbare onderbrekingen. Het is bijna knap dat zelfs de luttele actie van een trap oplopen overdreven en verwarrend in beeld wordt gebracht.

In de speelduur van twee uur zit zoveel onnodige slow motion dat dezelfde inhoud ook in een film van een halfuur minder tijd had gepast. De cameravoering is daarbij dermate onstabiel dat dit de kijkervaring niet verbetert. Zelfs de belichting is bij tijden zo slecht dat het lijkt alsof er een aflevering Onderweg naar Morgen aan staat. Hierdoor komt het geheel meer over als een fanfilm dan een volwaardige productie.

Er zijn ook scènes die totaal onverklaard blijven. Kei kan een aantal momenten ineens kogels ontwijken en wat later is er een slechterik die, ondanks meerdere messteken en kogels in zijn lijf, geen pijn voelt. Hebben ze superkrachten? Is dit een stijlkeuze? Niemand weet het. Meerdere verhaalmomenten volgen elkaar erg onlogisch op, wat ook geldt voor sommige scènes en shots. De mate van inlevingsvermogen wordt hierdoor geminimaliseerd.

Het verhaal is op elk front doorsnee te noemen, maar door de vele opzienbarend slechte keuzes op het technische vlak wordt de film bij tijden onbekijkbaar. Wie onbekend is met het bronmateriaal zal niets uit de film kunnen halen, terwijl er voor lezers van de manga enkel wat herkenning is in de uiterlijke kenmerken van personages. The Violence Action is rommelig, hectisch en verwarrend. Een nieuwe mijlpaal onder de manga- en animeverfilmingen die het daglicht niet hadden mogen zien. Terug naar de tekentafel.

The Violence Action is te zien bij Netflix.