Met Premonition wilde producent Ashok Amritraj, eerder verantwoordelijk voor prulfilms als Nine Deaths of the Ninja, Steel Sharks en Bringing Down the House, naar eigen zeggen een thriller maken waarbij je van het begin tot het einde op het puntje van je stoel zou zitten zonder geshockeerd te worden. Een nagelbijter zonder bloed dus, want daarmee scoren films tegenwoordig veel te gemakkelijk, aldus Amritraj. Deze woorden kun je na het zien van Premonition nog maar moeilijk serieus nemen, want het aantal goedkope trucs is niet te tellen, je struikelt over de valse sentimenten en spannend wordt het nergens.
In Premonition vraagt huisvrouw Linda Hanson zich af of haar man Jim nou wel of niet dood is. Dat lijkt in het echte leven vooral een kwestie van identificatie van het stoffelijk overschot te zijn, maar dat is hier absoluut onvoldoende bewijs. De dag nadat Linda van de sheriff te horen krijgt dat Jim bij een auto-ongeluk het leven liet, zit manlief namelijk doodleuk aan de ontbijttafel een kopje koffie te drinken en leek alles slechts een nachtmerrie. Maar als Linda de ochtend daarna opstaat en naar beneden loopt, zit haar hele huiskamer vol met rouwende familieleden. Beetje bij beetje komt ze erachter dat haar leven zich niet in een natuurwetmatige, chronologische volgorde afspeelt.
Zeer nadrukkelijk als puzzel opgezet, speelt de film een spel met de kijker door hem steeds net voor te blijven. De kern van de film is de vraag of Bullock in staat zal zijn om haar verleden en daarmee haar toekomst te veranderen door de dood van haar man Jim ongedaan te maken. Omdat de logica in Premonition zo ver te zoeken is, is het compleet arbitrair of dat wel of niet gaat lukken en kost het de film de grootste moeite om de aandacht van de kijker vast te houden. Waar in films als Memento of Mulholland Dr. de non-lineaire tijdslijn het mysterie tot het einde knap overeind weet te houden, wordt het hier een flauw trucje dat vermomd is als een thriller maar die genreaanduiding verder nergens eer aandoet.
Opvallend is de humorloze, negatieve sfeer die ontstaat door de voor Hollywoodbegrippen enorme aandacht voor ellende en verdriet. Vanaf de allereerste scène zijn de dood en het leed alom tegenwoordig en dat is een opvallende keuze voor een mainstreamfilm als deze. Gewaagd, kun je zeggen, maar ook vals sentimenteel en over de top, want er zitten enkele tenenkrommende scènes in, zoals de tot nu toe meest misplaatste scène van 2007 waarin Linda tijdens de begrafenis haar man nog even wenst te zien: plat en gericht op het maximale effect. En dat was precies wat producent Ashok Amritraj wilde vermijden met dit werkje. Geslaagd kun je dit dus niet noemen, hooguit opmerkelijk somber.
