Dit kunstig vervaardigd minidrama met een al even intrigerende titel verhaalt niet over Giovanna, maar over de papa van Giovanna: Michele. Deze man maakt zich veel zorgen over zijn enige, eenzame en labiele dochter. Regisseur Pupi Avati heeft een lieflijke film afgeleverd waaruit maar weer eens blijkt dat niet alle dramas groots en meeslepend hoeven te zijn.
De plot nodigt niet direct uit tot enthousiasme om de film te bekijken. Moeilijk, zwaar en saai zijn de eerste drie woorden die komen bovendrijven. Het ligt aan het acteren van de acteurs dat Il Papà di Giovanna boven een zwaarmoedig meanderend verhaal uitstijgt. Acteur Silvio Orlando die Michele speelt, won vorig jaar niet voor niets de Coppa Volpi op het filmfestival van Venetië voor beste acteur. Zijn acteren is werkelijk hartverwarmend.
Als blijkt dat Micheles fragiele dochter geen vriend heeft terwijl alle meisjes van haar leeftijd die al wel hebben, besluit hij toneel te spelen. Het is erbarmelijk om te zien dat hij doet alsof de knappe jongen die hen net voorbijliep de fletse Giovanna van top tot teen gadesloeg. Moeder Delia ziet waar haar wanhopige man mee bezig is en waarschuwt dat hij hun dochter nog labieler zal maken. Maar Michele weet van geen ophouden en koopt een schooljongen om om wat meer met Giovanna om te gaan. Dat hij hiermee indirect een moord veroorzaakt, had hij nooit kunnen bedenken.
De akelige vooroorlogse sfeer, tezamen met de sobere mise-en-scène, geeft de film de juiste historische achtergrond. De oorlog blijft echter altijd op afstand, nergens is de gruwelijkheid recht in je gezicht. Avati gebruikt subtiele symboliek om de pijnlijke gruwelheden weer te geven, hij heeft een neorealistische vertelwijze die de nadruk legt op het schijnbare kleine en onbelangrijke. Gapende wonden en schreeuwende slachtoffers horen erbij in een oorlog. Niet voor Michele; doorgaan zonder medeleven van anderen te verwachten is zijn dagelijkse realiteit. Wanneer Giovanna wordt opgenomen en Delia het afbrokkelende gezin ontvlucht, zit er voor hem niets anders op dan door te gaan en te blijven zorgen voor zijn enige dochter. Michele leeft alleen ver weg op het platteland zonder werkelijk met anderen contact te maken. Ieder voor zich en god voor ons allen is het levensmotto.
Il Papà di Giovanna is een film die zeker niet teleurstelt, maar een echte hoogvlieger is het ook niet. Michele bezoekt Giovanna regelmatig in de psychiatrische inrichting en houdt de schijn op dat haar moeder de volgende keer écht komt. Deze schat van een vent is om te knuffelen. Hoe houdt hij het vol om zo lieflijk te blijven terwijl zijn gezin en Bologna instorten? Tegelijkertijd irriteert dit mateloos, het is te lieflijk en weinig realistisch. Romantiek om de tragiek van het leven te verbloemen, oftewel schone schijn die de realiteit leefbaar maakt. Is het toch nog de realiteit ten top.
